«خیام احمدی»،مربی مسوول مرکز فرهنگی و هنری روانسر است.مربی ای که خود روزگاری عضوکانون بوده و امروز در جایگاه مربی فرهنگی،داشته های خود را در اختیار کودکان و نوجوانان این شهر قرار می دهد.

به خاطر برگزیده شدنش در هفدهمین جشنواره قصه گویی-کرمانشاه، گفتگویی با وی انجام داده ایم ،که می خوانید:

1-       اهمیت قصه گویی و تأثیر آن بر تربیت کودکان و نوجوانان و تحکیم نهاد خانواده تا چه میزان است؟

-        بی تردید انتخاب قصه مناسب و اجرای آن از جانب قصه گو می تواند بر تربیت کودکان و نوجوانان و حتی تحکیم نهاد خانواده اثر گذار  باشد چرا که اغلب قصه ها با هدف و در چار چوب ایجاد مسیر زندگی کودکان و نوجوانان نوشته شده و سیالی خاصی که در بیان قصه ها از طریق قصه گویان معمول می گردد موجب می شود قصه بر دل کودکان بنشیند و همین امر موجب می گردد رفتار و رویکرد شخصیت های مثبت قصه برای کودکان الگو و مسیر روشنی را پیش پای زندگی کودکان قرار دهد که مفید و ارزشمند است و قصه گویان قبل از بیان قصه هایشان قطعاً این مطلب را به عنوان مشق  شب مرور کرده اند که قصه برای کودک است پس باید گلچینی از بهترین ها را تقدیمش کنند.

2-   نقش قصه در احیای فرهنگ بومی چیست؟

آنچنانکه تنوع قصه ها شیرینی و حلاوت خاصی دارد تنوع پوشش و گویش نه تنها زیبایی و جمال خاصی به این نوع فعالیت ها می بخشد بلکه می تواند در پاسداشت فرهنگ اصیل و بومی هر دیاری حائز اهمیت باشد. حفظ خرده فرهنگ  ها ،‌گویش ها و پوشش ها در حقیقت شیوه ای ثابت و مقبول در حفظ ارزش ها در ادبیات کهن، تمدن، جغرافیا،فرهنگ و تاریخ هر ملتی است و همچنان که می دانیم این اواخر گذر تاریخ ار شیوه ها و سبک های مختلف هنری  و ادبی رئالیسم سورئالیسم ... مدرنسیم و اکنون پست مدرنیسم یک نوع بازگشت و شنا کردن در دریای فولکورها و سنت ها و اصالت هایش است و اگر به این اصالت ها فرهنگ بومی در جشنواره ها بیشتر توجه شود حفظ ارزش های بومی سنتی و باستانی هر ملتی را رقم می زند.

3- حضور قصه گویان خارجی چه کمکی را به رشد جشنواره های قصه گویی می کند؟

-        این شعار ما ایرانیان است که همه چیز را همگان دانند. شکی نیست حضور قصه گویان خارجی از اقوام ملت ها و تمدن های متفاوت با فرهنگ و هنر ادبیات متفاوت اما، با هدف تقریبا یکسان و آن هم پرورش و تربیت غیر مستقیم نسل کودک و نوجوان در بالندگی و رشد جشنواره ها و حتی مخاطبین، ارزشمند و مفید و حائز اهمیت است. چرا که تنوع قصه ها در سبک زندگی مردمان دنیا و اجرای آن  با گویش ها وزبان های مختلف،  شیرین و دلنشین است و ارتباط خاصی بین قصه ی قصه گو و مخاطب ایجاد می شود و تفاوت د ر شیوه و بیان قصه ها هم برای مخاطب کودک و نوجوان به نوعی دلنشین است. مثلا ما قصه گویان با توجه به فرهنگ و  سبک زندگی مان بیشتر روی بیان کلام ضرب المثل ها و سخنوری در ارائه تعریف قصه ها مایه می گذاریم و قصه گویان غربی و جنوب شرقی بیشتر از طریق حرکات نمایشی بدن و میمیک صورت در برقراری ارتباط بین مخاطب و قصه هایشان استفاده می کنند.

4-   روند برگزاری جشنواره قصه گویی چگونه است؟

-        گذشت زمان و برگزاری جشنواره ها علی الخصوص جشنواره قصه گویی سال به سال یک نوع و پختگی و تجربه را ایجاد می کند و همین ایجاد و تجربه و پختگی ، رشد می آفریند همچنان باغبانی که پس از سال ها تجربه در امر کاشتن نهال محصول بهتری عایدش می شود. پس بی گمان رشد و ثمردهی نهال قصه گویی توجه بیشتر به آن و به نمایش گذاشتن قصه ها در جشنواره هاست

5-  آیا در شیوه برگزاری جشنواره ها هم مانند حدف رقابت ،...می تواند ایجاد انگیزه باشد؟

-        به نظر من رقابت مسابقه و داوری بین قصه ها هر چند بر هیجان جشنواره ها می افزاید امام بی گمان از کیفیت قصه ها می کاهد . قصه گویی چیزی نیست که از طریق مسابقه و رقابت بتوان به خوبی و بدی آن رسید . آنچنان که در سطرهای قبلی گفته شد بیان قصه ها با گویش ها و فرهنگ های مختلف از جانب قصه گویان شیوه ها را چند وجهی کرده است پس داوری بین آن ها بسیار سخت و تقریبا غیر ممکن است و  هر چند که من معتقد هستم مسابقه استرس می آفریند... و ایجاد استرس از کیفیت فعالیت ها می کاهد و از اینرو نقش منفی در اجرای بهتر قصه ها ایجاد می کند.

6-  چه تفاوتی بین شیوه ی قصه گویی کتابخانه ای و جشنواره وجوددارد؟

-        قصه گو باید بداند نباید در اجرای قصه اش چه در کتابخانه و چه در جشنواره هیچ گونه تفاوتی دیده شود. چون قصه برای مخاطب کودک و نوجوان است . بنده دقیقاً همان شیوه و جدیت را که در جشنواره در گفتن قصه هایم ارائه می دهم به همان منوال در کتابخانه کانون و جشن تولد ها و... مربوط به کودک همان جدیت در ارائه قصه هایم به چشم می خورد به نظر من همین درست است.

امام متاسفانه می بینم تعدادی از قصه گویان عزیز تمام انرژی و خلاقیت خود را در بیان قصه ها تنها و تنها در جشنواره ها به کار می برند که کاش چنین نبود. چرا که اصل مکان قصه گویی همان محیط کتابخانه هاست حتی اگر تنها یک نفر یا چند نفر شنونده داشته باشیم باید با جدیت قصه ها را گفت.