به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، عصر روز اول دی مجتمع کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تبریز شاهد حضور 50 نویسنده‌ی کودک و نوجوان بود که به تقدیر و تجلیل از عبدالمجید نجفی پرداختند.
در این مراسم محسن هجری، مصطفی رحماندوست، طاهره ایبد، حسن احمدی، مهدی حجوانی و تنی چند از نویسندگان و شاعران به بیان ویژگی کتاب‌های این نویسنده و شرح خاطره‌هایی از وی پرداختند.
این نشست با سخنان هادی یوسف‌زاده مدیرکل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آذربایجان شرقی همراه بود. همچنین محمدحسین چمیده‌فر معاون فرهنگی اداره کل ارشاد آذربایجان شرقی در این جمع دوستانه حضور یافت.
نخستین سخنران این نشست یوسف‌زاده بود. او به سال‌های فعالیت نجفی در کانون اشاره کرد: «عبدالمجید نجفی از پرورش‌یافتگان کانون است. سبب خرسندی است که امروز به عنوان یک نویسنده برتر از او تقدیر می‌شود.»
این مسوول سخنان خود را این طور ادامه داد: «امیدوارم امثال افرادی مانند نجفی روز به روز زیادتر شود چرا که در چند سال اخیر ما نتوانسته‌ایم چهره‌هایی همچون او داشته باشیم.»
در ادامه محسن هجری ترجیح داد تا به نقد یکی از آثار این نویسنده بپردازند. او رمان « دختری به نام پریا» را دستمایه‌ی بررسی آثار نجفی قرار داد: «معتقدم که متن یک کتاب بیانگر هویت یک نویسنده است. لذا بهتر دانستم به جای پرداختن به هویت نجفی یکی از آثارش را مورد بحث قرار دهم.»
هجری ادامه داد: «این کتاب روایت عطش و نیاز فردی به نام یوسف خان است که به دلیل نداشتن فرزند و حسرت آن به متن پناه می‌برد و شخصیتی خیالی می‌سازد که از متن خارج می‌شود و به دنیای او وارد می‌شود. رفت و برگشت‌های پریا به دنیای واقعی برای ما باورپذیر است چرا که یوسف خان دختری را برای ما ترسیم می‌کند که یاغی است و تحت ستم و نمادی است از دختر ایرانی. این شخصیت با دنیای واقعی تطبیق دارد، انگار که تاریخی از ایران روایت شده است.»
هجری این کتاب نجفی را قابل قیاس با اثر «سنگی بر گوری» دانست و گفت: «نجفی روایتی تاریخی را بیان نمی‌کند، بلکه قصه‌ای را بیان می‌کند که نقلی تاریخی دارد. این کتاب قابلیت و ظرفیت نمایش و دراماتیک دارد و گفتنی است که برگزیده‌ی شورای کتاب کودک نیز شده است.»
طاهره ایبد دیگر سخنران این بزرگداشت بود. او پاسداشت و گرامی‌داشت نویسنده‌ها در یک سال اخیر را امری مهم دانست: «در یکی دو سال اخیر جامعه‌ی مدیریتی ما به این حوزه توجه کرده است. با آغاز هزاره‌ی سوم سازمان ملل به این نتیجه رسید که آموزش سه چیز به بچه‌ها مهم است: آن‌ها باید بیاموزند خودشان، هم‌نوعشان و زمین‌شان را دوست بدارند تا دنیای بهتری داشته باشیم. اگر ما نیز خیلی زودتر به این نتیجه رسیده بودیم قطعا دچار مشکلات فعلی نبودیم. با این حال خوشحالم که برخی مدیران فرهنگی ما این نیاز را احساس کرده‌اند و در مسیر آن حرکت می‌کنند.»
شاعر خوب کشور نیز به استمرار نوشتن در شکل‌گیری مسیری پربار اشاره داشت و این ویژگی را برای نویسنده‌ی رمان «راز خانه ی سه خواهرون» برشمرد. مصطفی رحماندوست دمکرات بودن را ویژگی دیگر نجفی خواند و گفت:« عبدالمجید حتی اگر با موضوعی مخالف باشد تئوری‌ها را می‌شنود اما فرصت را از گوینده نمی‌گیرد.»
او فاصله گرفتن نجفی از حاشیه‌ها و تمرکز بر نوشتن را اتفاقی مثبت خواند که در طول زندگی نجفی رخ داد و همین موضوع سبب ترقی او شد: «عبدالمجید افتخار تبریز نیست، بلکه افتخار ایران است.»
هدیه شریفی نیز به روی سن آمد و درباره‌ی این نویسنده‌ی تبریزی سخن گفت: «نجفی اهل سرزمینی است که مردم آن هوشی انکارناپذیر دارند. این مردم روش‌هایی آرام برای اعتراض در عین رعایت ادب را برگزیده‌اند تا راه هر زیاده‌گویی را ببندند. نجفی بخشی از این سرزمین است و ثابت کرده دارای ویژگی‌های ممتازی در این حوزه است.»
شریفی به شرح خاطره‌ای درباره‌ی نجفی پرداخت و ویژگی اصلی او را ادیب و خواننده بودن عنوان کرد: «او کتاب‌های بسیاری خوانده و می‌خواند لذا یک نویسنده نیست بلکه یک خواننده و پژوهشگر فعال و در وهله اول یک ادیب است. نجفی می‌داند چگونه با الهام‌گرفتن از ریشه‌های فرهنگی زادگاهش در قامت یک نویسنده جایگاه واقعی ادبیات را حفظ کند.»
در این محفل دوستانه که خاطره‌ی ارسالی از عبدالرحمن اونق نیز خوانده شد، حسن احمدی نیز سخنان کوتاهی گفت. ناصر کشاورز هم دو عنوان از شعرهایش را برای حاضران خواند.
در بخش پایانی این برنامه نیز مهدی حجوانی و محمدحسین چمیده‌فر صحبت کردند. حجوانی به تاثیرات نویسندگان بومی به شناخت افراد از جغرافیا و تاریخ اشاره داشت: «ما به دو شیوه فرهنگ یک منطقه را می‌شناسیم، یا به سراغ دانشنامه‌ها می‌رویم، یا آثار نویسندگانی را می‌خوانیم که خود را وقف منطقه‌ی زندگی خود کرده‌اند. کتاب‌های نجفی نیز دانشنامه حسی تبریز است. در کتاب‌های او اماکن مهم تبریز معرفی شده‌اند.»
حجوانی اضافه کرد: «مهم است که ما تاریخ و فرهنگ را از دریچه‌ی داستان بشناسیم و نجفی این امکان را به ما داده است.»
آخرین سخنران این محفل معاون فرهنگی اداره کل ارشاد تبریز بود. او عنوان کرد که تبریز همیشه بزرگان زیادی را در دامن خود پرورانده است: «تبریز شهر شمس تبریزی است. طبیعتا امروز برای من حضور در این مراسم خاطره‌ای به یادماندنی است که با نکوداشت عبدالمجید نجفی پیونده خورده.»
او به فعالیت‌های محمد رمضانی نیز در این سال‌ها اشاره داشت و نجفی و رمضانی را از چهره‌های پررنگ فرهنگی تبریز خواند. در ادامه او به ویژگی‌های نجفی اشاره کرد و از وی به خاطر آن‌که در برابر کاستی‌های این شهر مقاوم بوده است و دست از نوشتن برنداشته تشکر کرد و وی را باعث افتخار دانست.
عبدالمجید نجفی نیز در پایان این مراسم سخن گفت. او به شیوه‌های انتخاب موضوع در داستان‌نویسی اشاره داشت و برخی بافت‌های تاریخی و بومی را در داستان نویسی‌اش موثر دانست. او ضمن قدردانی از انجمن و کانون چنین گفت: «تجلیل از من زمانی آغاز شد که شروع به نوشتن کردم، با هر کلمه که نوشتم تجلیل شدم. اردو رفتم و آدم برفی ساختم و با بچه‌های کانون بازی کردم و درست در این لحظه‌هاست که آدم‌ها تجلیل می‌شوند، در لحظه‌هایی که میان کودکان است و دست به خلق برای آن‌ها می‌زند.»
گفتنی است که این بزرگداشت با اهداء تقدیرنامه‌ی انجمن نویسندگان کودک و نوجوان و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ادامه یافت. لوح تقدیر اداره کل ارشاد تبریز و همچنین هدیه‌ی حوزه‌ی هنری آذربایجان شرقی نیز به این نویسنده اعطا شد.