احترام برومند در گفت‌و‌گو با روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، گفت:وقتی اسم انیمیشن و پویانمایی می‌آید ناخودآگاه به یاد کودکان می‌افتیم، چراکه در عامه مردم، چنین جا افتاده که کارتون مربوط به بچه‌هاست، ولی در واقع چنین چیزی نیست.
وی در ادامه افزود: انیمیشن فقط مختص کودکان و صرفاً مربوط به آن‌ها نیست. به نظر من انیمیشن برای بزرگ‌ترها هم هست، چراکه انیمیشن کاربری خیلی عمیقی دارد و در تمام دنیا هم خیلی به آن اهمیت داده میشود. آن این است که می‌توان بزرگ‌ترین پیام‌ها را با کارتون و انیمیشن داد. خیلی وقت‌ها خیلی از هنرمندان بهتر می‌توانند ذهنیت خودشان را با انیمیشن نشان دهند و گاهی مؤثرتر هم هست.
او ادامه داد: در سال‌های 52 و 53 در کانون پرورش فکری هنرمندان بزرگی داشتیم همچون علی اکبر صادقی، فرشید مثقالی، مرتضی ممیز و نفیسه ریاحی که به کار انیمیشن مشغول بودند و انیمیشنهایی می‌کشیدند که خیلی تفکر و اندیشه در آن بود. خاطرم هست در برنامه‌های کودک و نوجوان هم این دوستان را معرفی میکردیم و گاهی هم کارها و آثارشان را نمایش می‌دادیم. انیمیشنهایی که در کانون تولید می‌شد خیلی خوب بود و استفاده میکردیم.
برومند درباره کارتونهای دیروز گفت: همیشه شاهد بودم که بچه‌ها خیلی به انیمیشن علاقه‌مند بودند، یعنی بیشتر از کارتون‌ها استقبال می‌کردند تا برنامه‌های زنده. طبیعتاً اگر بتوان از برنامه‌ها و کارتونهای تولید داخلی استفاده کرد بهتر است، چون مطابق با روحیات و آداب و رسوم و فرهنگ کشور خودمان است، اما آن زمان ما تولیدات داخلی‌مان متأسفانه خیلی نبود و بیشترمجبور بودیم از کارتونهای خارجی استفاده کنیم. به یاد دارم زمانی که من مجری برنامه کودک بودم کارتونهای «سوپرمن»، «سندباد» و «فوتبالیست‌ها» خیلی طرفدار داشتند. کارتونهای ایرانی آن موقع خیلی رواج پیدا نکرده بود. آن قدرها تولید نداشتیم که مرتب پخش شود. دغدغه‌مان بیشتر بچه‌ها بودند و سعی میکردیم بیشتر برویم به سمت کارتونهای لطیف‌تر و عاطفی‌تر، ولی در عمل نشد شاید یک مدت خواستیم، ولی دو مرتبه دیدیم سلیقه‌ای که بچه‌های ما دارند آنی نیست که بزرگ‌تر ها دلشان می‌خواست داشته باشند.
او تغییر و تفاوت را امری طبیعی دانست و افزود: همانطور که الان همه چیز تغییر کرده، خوب انیمیشن‌ها هم فرق کرده‌اند. مثلاً کارتون های اوایل انقلاب با 2 سال بعد انقلاب کلی فرق داشت یا انیمیشن‌های امروز با 10، 15 سال پیش تفاوت زیادی دارد. به هر حال ذائقه‌ها تغییر کرده است، خود ما هم فرق کرده‌ایم. الان همه وقتی کار میکنند بین‌المللی کار میکنند، ولی 30، 40 سال پیش این‌طوری نبود، مثلاً وقتی کارتون ژاپنی بود بیشتر مربوط به فرهنگ و روحیه خودشان بود. الان همه بیشتر به آن بخش بین‌المللی‌اش نگاه میکنند و نمی‌توان گفت این خوب است یا بد. این جبر روزگار است و جبر تاریخ، یعنی جهان می‌رود به طرف اینکه واقعاً یکی شود و نمی‌تواند از هم جدا شود، این است که بچه‌های ما الان روی لپ‌تاپ و کامپیوترشان هر طور برنامه‌ای را که بخواهند از همه جای دنیا انتخاب کرده، نگاه میکنند و جالب اینجاست که با آن ارتباط هم برقرار میکنند. این جبر تاریخی است که هیچ نقطه‌ای از جهان نمی‌تواند خودش را قرنطینه و محدود کند به یک طور سلیقه و بگوید خوب آداب و رسوم من این است، پس از تولیدات دیگر کشورها استفاده نمی‌کنم.
وی در پایان گفت: نمی‌دانم آیا در دنیا فیلم انیمیشن زیاد اکران میشود یا نه، ولی به خاطر دارم چند سال پیش در لوزان سوئیس یک کار انیمیشن دیدم که بسیار زیبا و عالی بود. استقبال خوبی هم از آن شد، به هر حال امیدوارم در ایران هم این امکان به وجود بیاید و شاهد چنین انیمیشنهایی باشیم. البته می‌دانم ما هم در شروع راهیم، احتمالاً در سال‌های بعد در این زمینه پیشرفت خواهیم کرد و مخاطب نیز بعدها به این‌گونه فیلم‌ها عادت خواهد کرد.
هشتمین جشنواره بین‌المللی پویانمایی تهران، 13 تا 17 اسفند سال جاری به همت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در تهران و 5 استان کشور برگزار میشود.
