از این میان می‌توان به کتاب‌های بادبادک و کلاغه، خدا با دوستان خود صمیمی است و قصه های شیرین موش و گربه اشاره کرد. بنی‌اسدی هم اکنون عضو هیأت علمی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران است و در رشته‌های طراحی، گرافیک، مجسمه‌سازی و انیمیشن فعالیت می‌کند. او به پیشنهاد کمیته جوایز شورای کتاب کودک به عنوان نامزد ایرانی جایزه جهانی هانس کریستین اندرسن ۲۰۱۲ (بخش تصویر) انتخاب شده بود.
محمدعلی بنی‌اسدی در حاشیه برگزاری هشتمین جشنواره بین‌المللی پویانمایی تهران گفت: شاید از یک جایی هر کدام از این هنرها یعنی تصویرگری و انیمیشن سعی کردند مسیر خودشان را بروند، ولی در حقیقت این دو به شدت به هم وابسته و پیوسته هستند، زیرا کسانی که می‌خواهند انیمیشن کار کنند در ابتدا یک Story board می‌سازند که شامل مجموعه تصویرسازی‌هایی است که در آن محل دوربین و تعداد آن نیز لحاظ میشود.
بنی‌اسدی در گفت‌و‌گو با روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، همچنین توضیح داد: انیمیشن از دیرباز مثل خیلی چیزهای دیگر همچون پرواز کردن جزو مسایلی بوده که آدمها همیشه دوست داشتند به درونش بروند و برایشان اتفاق بیفتد. تصویرگری هم به نوعی خودش را در این قالب دیده است. شاید از جایی که روش‌های به حرکت در آوردن یک شخصیت، پیدا شد و این‌که علاوه بر روایت قصه‌اش در چند تصویر، تحرک و جذابیت‌های دیگر را هم داشته باشد، هر کدام از این‌ها یعنی تصویرگری و انیمیشن سعی کردند مسیر خودشان را بروند، اما در حقیقت این دو (تصویرگری وانیمیشن) به شدت به هم وابسته و پیوسته هستند.
او با اشاره به این مطلب که ورود فن‌آوری‌های جدید و برنامه‌های انیمیشن‌سازی در تضاد با تصویرگری نیست، گفت: به نظر من با پیشرفت تکنولوژی، به‌خصوص ورود برنامه‌های انیمیشن‌سازی، تصویر‌سازان همچنان در این حوزه تأثیر‌گذار هستند. به نظر می‌آید این هر دو جای هم را اشغال نمی‌‌کنند. یک دوره‌هایی بود که گفتند نقاشی کارش تمام است، به دلیل این‌که عکاسی آمده، بعد نقاشی خودش راه‌های خودش و ویژگی‌های خودش را پیدا کرد. الان هم تصویرگری در کنار برنامه‌های انیمیشن‌سازی همان جایگاه را دارد.
وی در ادامه افزود: لزوماً نمی‌شود این تصور را داشت تمام کسانی که دوست دارند کار انیمیشن بکنند فردا بگویند باشد ما انیمیشن را به سمت دیجیتال می‌بریم و دیگر کارِ دستی نمی‌کنیم. ممکن است بعضی از امکانات که می‌آید تسهیلات بیشتری در کار‌کردن به وجود بیاورد. بسیاری از آدمها هم ممکن است بگویند من همچنان می‌خواهم نقاشی کنم و نه به تصویرگری کار دارم و نه به انیمیشن، یا بسیاری از آدمها ذهنیت‌شان مدیوم‌هایی را طلب می‌کند که مدیوم تصویرسازی است. بنابراین برمی‌گردد به این‌که ما چه‌قدر خاستگاه داریم.
وی در پاسخ به این سؤال که جشنواره پویانمایی تهران تا چه حد در پیشرفت انیمیشن ایران تأثیر داشته و خواهد داشت، گفت: نظر شخصی‌ام درباره جشنواره در حقیقت نظر خوبی نیست. من جزو دانشجویان اولین دوره انیمیشن در ایران بودم که عبدالله علیمراد و وجیه‌الله فردمقدم هم بودند. در نسل ما وقتی امکانات یک‌دفعه زیاد شد نسل قبلی نمی‌توانست خودش را با آن هماهنگ کند، چون من هم از یک جایی دیگر کار نمی‌کردم، ولی آن دوستانی که در این زمینه (انیمیشن) ماندگار شدند با آمدن امکانات جدید دچار یک وقفه‌ای شدند. چند سالی است دارم با کامپیوتر کار می‌کنم، ولی در گذشته ترجیح می‌دادم کارم فقط با دست باشد.
وی تصریح کرد: بسیاری از این امکانات جدید و برنامه‌های انیمیشن‌سازی آن‌چنان جا پیدا نکرده است. در دانشگاه که تدریس می‌کنم با بسیاری از دوستان مواجهم که علاقه‌مندی زیادی به انیمیشن دارند، ولی واقعاً نمی‌دانم کدام انیمیشن؟! آیا واقعاً تمامی خاستگاه و انرژی‌شان این است که مثلاً آخرین امکانات انیمیشن جهان را داشته باشیم؟ وقتی کارهای خودمان را می‌بینیم و مقایسه می‌کنیم، با اتفاقاتی‌که در کشورهای پیشرفته می‌افتد، یک ذره حالمان بد میشود که چرا ما نمی‌توانیم آن‌گونه باشیم؟ یا آن طوری کار کنیم. این اتفاق می‌بایست طی نسل‌ها و آرام آرام می‌افتاد.
هشتمین جشنواره بین المللی پویانمایی تهران، 13 تا 17 اسفند در مرکز آفرینش‌های فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در تهران برگزار میشود.
