دکتر احمد محیط طباطبایی در نشست تخصصی که همزمان با روز دوم هفته‌ی ملی کودک و در روز «کودک، هنر و میراث فرهنگی» برگزار شد، با بیان این مطلب تصریح کرد که برنامه‌های میراث فرهنگی باید بخشی از آموزش و پرورش ما باشد. چراکه توسعه در هر امری اعم از صنعت، معدن و کشاورزی که از اهداف نظام‌های آموزشی ملت‌هاست، از زاویه‌ی میراث فرهنگی میسر است و ما ملتی با پیشینه‌ی 5و6 هزارساله هستیم که در مسیر تاریخ با اتکا به همین فرهنگ توانسته بر بخش اعظمی از مشکلات خود فایق شود.
در این نشست که در محل آفرینش‌های فرهنگی‌هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار شد، این استاد دانشگاه تاکید کرد: میراث فرهنگی یک امر فرابخشی است اما نگاه ما به آن، طوری است که گویا تنها نهادی به اسم میراث فرهنگی وجود دارد که باید میراث فرهنگی ما را حفظ کند. درحالی‌که سازمان میراث فرهنگی در همه‌ی کشورها یک سازمان سیاست‌گذار است و نقش‌ هادی را ایفا می‌کند. یعنی حکایت سازمان میراث فرهنگی ما بی‌شباهت به آسایشگاه سالمندان کهریزک نیست؛ جایی که بعضی‌ها والدین‌شان را می‌آورند تا دیگران از آن‌ها نگه‌داری کنند، درحالی‌که چیز با ارزش را باید خودمان محافظت کنیم نه غیر.
مشاور پژوهش‌گاه میراث فرهنگی گفت: دارالفنون ما باید دارالفنون باشد همان‌طور که سوربن هنوز هم سوربن است و یکی از افتخارات دانش‌آموختگان آن این است که در دانشگاهی با سابقه‌ی مثلا 120ساله و قدیمی درس می‌خوانند، اما در کشور ما مدرسه‌ای مثل دارالفنون تعطیل می‌شود درحالی‌که نگاه میراث فرهنگی به ما یاد می‌دهد با برداشتن عینک خود رنگ واقعیات جامعه‌مان را به خوبی ببینیم.
وی تصریح کرد که نگاه ما به میراث فرهنگی و هرآن‌چه از گذشته‌مان به جای مانده غلط است و تصور می‌کنیم چون این مدرسه قدیمی است پس به درد فضاهای آموزشی امروزی نمی‌خورد. درحالی‌که باید این مکان را با افزودن اتاق‌ها و امکاناتی حفظ کرد و حتی یکی از اتاق‌های آن را به مفاخری که در این مدرسه تربیت شده‌اند اختصاص داد. چون استمرار هویت، زندگی و حیات در یک نقطه مهم است.
محیط طباطبایی تاکید کرد که وقتی ما داشته‌های خود را به دردنخور بدانیم، یعنی ناپایداری داریم.
وی افزود: امروز جهان برای توسعه‌ی جهان‌گردی و ایجاد هتل برای اسکان آنان وام می‌دهد ولی ما جایی مثل هتل خیابان لاله‌زار را خراب می‌کنیم تا به جای آن هتل نویی بسازیم. این می‌شود که ما همیشه در پله‌ی اول هستیم ولی کسی و کشوری به اوج می‌رسد که پله روی پله می‌گذارد. بسیاری از مشکلات امروز ما نتیجه‌ی این است که دانش‌آموختگان ما صرفا علم را فراگرفته‌اند بدون این‌که تلاش در بومی‌سازی آن‌ها کرده باشند.
دکتر محیط طباطبایی در بخش دیگری از سخنان خود با تاکید بر لزوم برخورداری از فرهنگ موزه‌ای گفت: وقتی فرهنگ ما موزه‌ای است بزرگان و نسل‌های گذشته برایمان ارزشمند می‌شوند. امروز ما شی موزه‌ای را بی‌ارزش می‌دانیم درحالی‌که فرهنگ موزه‌ای یعنی این‌که این یک شیء دارای کاربرد در زمان خود بوده و امروز به واسطه‌ی زمانی که از آن گذشته ارزشی نیز به آن افزوده شده. درست مثل استادی که در پس سال‌ها تلاش، امروز حالا به این توان رسیده که دانشجو تربیت و دانسته‌هایش را منتقل ‌کند.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: موزه فضایی است که فرد در آن گذشته‌ی خود را به یاد می‌آورد. گذشته‌ی فراموش شده‌اش را به یاد می‌آورد و می‌فهمد در کجاست. اگر فرهنگ را امری اکتسابی بدانیم، مادران در انتقال آ‌ن‌ها نقش انکارناپذیر و مهمی دارند و موزه نیز در زمینه‌ی انتقال فرهنگی ملت‌ها همین نقش را داراست. درحالی‌که در کتاب‌های درسی ما اثری از میراث فرهنگی نیست و شاهد آن همین کتاب‌های درسی ماست.
او با ذکر مثال‌هایی گفت: در کتاب سال اول به جای میوه‌های بومی و منطقه‌ای ما مثل انار و سیب، تصاویر موز و آناناس دیده می‌شود. بچه‌های ما به ناکجاآباد تعلق دارند و در کتاب‌هایشان با ریشه‌های خود بیگانه‌اند اگرچه که ممکن است اطلاعات‌شان به روز باشد.
این نشست از سری نشست‌های علمی هفته‌ی ملی کودک بود که هرروز از ساعت 15 تا 17 در خیابان حجاب تهران با حضور کارشناسان در مورد موضوعات مربوط به نام‌گذاری این‌روزها تا 21 مهرماه برگزار می‌شود و ورود برای عموم علاقه‌مندان آزاد است.