به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، این نشست روز یک‌شنبه 11 شهریور با حضور رضا درستکار منتقد، غلامرضا رمضانی نویسنده و کارگردان، مسعود مددی مجری طرح و میترا تیموریان نویسنده این اثر برگزار شد.
رمضانی نویسنده این اثر با بیان این‌که پس از فیلم کودک به سمت ساخت فیلم‌های حوزه نوجوانان رفته است، اظهار کرد: دوست داشتم این فضا را هم تجربه کنم و علاقه‌مند بودم به دنیای نوجوانی هم نگاهی داشته باشم تا ببینم می‌توانم با آن‌ها هم ارتباط برقرار کنم یا خیر.
وی ادامه داد: چیزی که به نظر می‌رسد این است که دنیای نوجوانی ممکن است خیلی پرتحرک‌تر، پرشور، پرنشاط‌تر و شاید خیلی وسیع‌تر از چیزی باشد که من در فیلم به آن دست یافتم. بخشی از آن هم به این بازمی‌گردد که متأسفانه زمانی که وارد هر فضایی می‌شویم و می‌خواهیم فیلم بسازیم به طور غیرمنتظره متوجه موانعی سر راهمان می‌شویم که در ابتدا شاید درصدی هم به آن موانع فکر نمی‌کردیم و این‌که شاید فیلم نوجوانانه محدودیت‌هایی داشته باشد که دست و پای آدم را ببندد.
رمضانی گفت: طرح قصه «ضربه فنی» را سال ۸۸ نوشتم و فیلمنامه اولیه را سال ۹۰ اما تا مدت‌ها در صدد برطرف کردن نقاط کوری بودم که هنوز برای خودم هم روشن نشده بود.
وی در ادامه اظهار کرد: برای این اثر گروه فوق‌العاده‌ای داشتم و تک‌تک اعضای آن بی‌نظیر بودند و همکاری زیادی کردند. این پروژه دشواری‌های زیادی در طول سه، چهار ماه ساخت به دنبال داشت، اما با گروه خوبی که با هم کار می‌کردیم ذره‌ای احساس خستگی نداریم. همه عاشق دنیای نوجوانان بودند و به ما کمک کردند. در عین حال از بهترین متخصصان، روابط شخصی و اعتبار خودم برای ساخت این فیلم استفاده کردم. از بودجه‌ای هم که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به فیلم «ضربه فنی» اختصاص داد راضی هستم. برای ساخت فیلمی اصولی و با کیفیت، حداقل هفت، هشت ماه زمان نیاز است، اما فیلم «ضربه فنی» را ظرف چهار ماه ساختم.
رمضانی تصریح کرد: سال ۸۳ فیلمی ساختم که در جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان اکران شد اما در نشست‌های نقد و بررسی از من برای ساخت فیلم پیچیده انتقاد شد اما همان فیلم در یک کشور اروپایی به نمایش گذاشته شد که مخاطبان آن حدود ۲۰۰ کودک شش سال‌ای بود که زمانی که فیلم را تماشا می‌کردند حتی نفس هم نمی‌کشیدند. بارها گفته‌ام به ما نگویید بروید فیلم بسازید، بلکه فرهنگ‌سازی کنید چطور فیلم ببینیم. بخش عمده‌ای از فیلم در جشنواره از زیرساخت‌ها شروع می‌شود.
نویسنده فیلم «ضربه فنی» ادامه داد: برخی مواقع مسئولان و مدیران تمام تلاش خود را می‌کنند و مدام نگرانی‌شان این است که می‌خواهیم به روز باشیم و بچه‌های ایران را بشناسیم و جذب مخاطب کنیم. کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در این سال‌ها مدام نوسانات بسیاری در پارامترهای مختلف و سال‌های مختلف داشته است. حدود ۳۵ سال است که در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان فیلم می‌سازم که باعث افتخارم است، اما سعی می‌کنم با ترس و لرز به آتش نزدیک نشوم تا به کانون و علاقه‌مندان این مرغک‌دوست‌داشتنی آسیبی وارد نکنم. مدیریت فعلی کانون به دنبال ایجاد تغییر واقعی است و امیدوارم با اکران صحیح این فیلم و آثار مشابه این مسیر را به صورت جدی تر ادامه دهند.
رمضانی تصریح کرد: از کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان خواهش می‌کنم فکر کند که پولی که بابت هزینه فیلم‌ها می‌پردازد از جیب خودش است نه از جیب دولت و موظف است این فیلم را به خوبی به اکران بگذارد و بازخورد خوبی بگیرد تا بتواند سال آینده باز هم فیلم بسازد.
تجربه و چالش خوبی بود
در ادامه این نشست مسعود مددی که خود از فیلم‌سازان این حوزه است، در مورد حضورش در فیلم «ضربه فنی» به‌عنوان مجری طرح، اظهار کرد: در این اثر در کنار دوست خوبم آقای رمضانی سعی کردم تجربه جدیدی را در بحث تولید فیلم داشته باشم. آنچه که معمولاً در سینماهای ایران اتفاق می‌افتد را شنیدیم و سعی کردیم طرح نویی براندازیم. چالش خوبی بود و در کنار فیلم‌هایی که خودم می‌سازم تجربه بزرگی به دست آوردم. ایجاد موازنه برای کسی که خود کارگردانی می‌کند و قرار است مجری طرح باشد کار سختی بود اما من از این کار تجربه‌های زیادی به دست آوردم.
از تماشای فیلم با مردم لذت بردم
میترا تیموریان نویسنده فیلم «ضربه فنی» نیز در این نشست گفت: شروع قصه از غلامرضا رمضانی بود و دنیا را در ذهن خود ساخته بود. من به‌عنوان یک زن و مادر، برخی تجربه‌ها و احساسات را داشتم که در میان گذاشتم، اما با دنیای پسر بچه‌ها خیلی خوب آشنایی ندارم و احتیاج به کمک آقای رمضانی داشتم.
وی افزود: نخستین‌بار بود که نوشتن قصه برای بچه‌ها و نوجوانان را تجربه کردم که سخت و چالش برانگیز، اما جذاب بود و البته کار با رمضانی هم برایم لذت‌بخش بود فیلم را که با مردم در سینما تماشا کردم متوجه شدم که بینندگان ارتباط خوبی با فیلم ارتباط برقرار کردند و بسیار لذت بردم.
تیموریان گفت: فیلمنامه متن جامدی نیست که شکل گیرد و به فیلم تبدیل شود بلکه آرام آرام شکل می‌گیرد و در این مسیر هزاران اتفاق می‌افتد. امیدوارم باز هم بتوانم در حوزه نوجوانان و یا بچه‌ها کار کنم.
