مصطفی رحماندوست شاعر پرآوازه‌ی همدانی، معتقد است قصه فقط ابزار انتقال تجربه و فرهنگ نیست، بلکه می‌تواند به تنهایی هدفی ارزشمند برای ایجاد روابط عاطفی و صمیمانه بین قصه‌گو و مخاطب باشد.
او همچنین عقیده دارد رقابت بین قصه‌گویان مختلف از فرهنگ‌ها و مناطق گوناگون با گویش‌های متفاوت در جشنواره‌های قصه‌گویی، شیوه‌ای ارزشمند برای یک هم‌افزایی ثمربخش فرهنگی است.
از نظر این شاعر و نویسنده شهیر همدانی قصه‌گویی دو شاخه دارد، یک بخش قصه‌گویی حرفه‌ای است، همان که مربیان کانون در کتابخانه‌ها و جشنواره‌ها انجام می‌دهند و دارای ۳ ضلع قصه، قصه‌گو و مخاطب است و گاهی هم نیاز به ابزار خاصی برای روایت دارد و بخشی هم قصه‌گویی غیرحرفه‌ای است که می‌تواند شامل همین قصه‌گویی‌های ۹۰ ثانیه‌ای شود که طیف وسیعی از جامعه را به پویش وا می‌دارد و گاهی تاثیر این بخش در میان جامعه و خانواده‌ها از بخش حرفه‌ای آن بیشتر و عمیق‌تر است.
رحماندوست معتقد است قصه‌گویی ۹۰ ثانیه‌ای فرصتی است تا پدر و مادرها و پدربزرگ و مادربزرگ‌ها برای فرزندان خود صاحب تشخص قصه‌گویی شوند و نیز از این میان استعدادهایی شناخته و عرضه شوند و در بخش حرفه‌ای به شکل جدی‌تر فعالیت خود را دنبال کنند.
این شاعر خوب کودکان همچنین از خاطرات گذشته‌ی خود در همدان و مثنوی خوانی‌ها و شنیدن قصه‌های شاهنامه از زبان مادر و مادربزرگش گفت که بی‌تردید در هدایت او به جایگاه کنونی موثر و سرنوشت ساز بوده است.
