به گزارش روابط‌عمومی اداره‌کل کانون استان کرمان، در حوالی روز شعر و ادب فارسی و آستانه هفته دفاع مقدس ۹۹ محمدرضا رستم پور شاعر و معاون فرهنگی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ایلام مهمان نشست مجازی مشترک انجمن‌های شعر کانون پرورش فکری استان کرمان به میزبانی انجمن شعر «آوای قلم» شهربابک شد و چند اثر از اعضای نوجوان را نقد و بررسی کرد.
بنابر این خبر، رستم‌پور یکی از ویژگی‌های شعر خوب را داشتن نشانه‌ها و مولفه‌های بومی در کنار ساختار، موسیقی، فرم، محتوا، تصویر و اندیشه دانست و گفت: بهترین ویژگی آثار نویسندگان و شاعران دنیا نگاهی جهانی همراه با استفاده از مولفه‌های بومی است.
وی درباره چند اثر از اعضای انجمن با مفهوم عاشورایی بیان کرد:«در شعر آیینی امروز نباید مستقیم به مضمون پرداخت بلکه باید از نشانه‌ها استفاده کرد و شعری که زیبا شروع شده پایان زیباتر و شایسته‌تری احتیاج خواهد داشت.»
شاعر ایلامی ادامه داد:«شعر گفتن با موضوع آشنا و شناخته شده روی لبه تیغ راه رفتن است و مخاطب در این نوع شعر منتظر یک حرف و کشف تازه از آن واقعه است. برای کشف جدید در شعر آیینی نیاز به عرق‌ریزان روح است تا تفسیر و تعبیر تازه و مختص به شاعر پدید آید.»
مهمان انجمن شعر کانون کرمان برای یکپارچگی شعر روایی و داستانی، فضای کلی و ساختمان شعر پیشنهاد داد:«وقتی از کلمات مدرن استفاده می‌کنید قافیه و ردیف نباید قدیمی باشد و برای مخاطب کم‌حوصله امروز باید بیشتر از ایجاز استفاده کرد. ایجاز یعنی بهترین استفاده از «کلمه» و انتخاب بهترین کلمه‌ای که مسئولیت و کار چند کلمه یا جمله را انجام دهد که با تمرین و مطالعه به دست می‌آید و با خلاصه‌گویی فرق دارد.»
او افزود:«استفاده از واژه‌های امروزی و توجه به طبیعی بودن گفتار ضروری است و نباید اجازه داد وزن شعر بر ما سوار شود و شاعر را وادار کند کلمات ناخواسته را بکار ببرد. شاعر باید به وزن شعر مسلط باشد.»
رستم‌پور تاکید کرد: یک شعر خوب در چند دقیقه گفته می‌شود اما در طی چند روز یا ماه یا حتی سال در کوره ذهن بازنگری، اصلاح و صیقل داده می‌شود. گاهی باید به یک سوژه زمان داد تا به کمال برسد و نباید برای شکار آن عجله کرد و آن را نارس چید. شعر کاشتن است، کشتن نیست پس باید مانند بذری در ناخودآگاه ذهن کاشته شود و پرورش یابد و زمانی صرف کرد تا به بلوغ برسد.
محمدرضا رستم‌پور شاعر شش مجموعه شعر از جمله «نام دیگر نیامدن»، «از زبان زخم‌ها»، «ضیافت زخم» و «لانه ویز»، «خانم فنوباربیتال»، «یادگاری با پلنگ مرده» است.
