به گزارش روابط عمومی اداره کل کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان استان یزد در این دورهمی مجازی که مدیرکل معاون فرهنگی و کارشناسان و جمعی از مربیان اعضای نوجوان و ارشد مراکز فرهنگی هنری کانون استان حضور داشتند ۵ غزل از صالح رحیمی، شهاب انوری، مهسا دستخوان، الهه رحیم نژاد و فاطمه دهشیری و یک شعر سپید از وجیهه عزیزی خوانده شد و اعضا و مربیان بعد از بارگذاری هر اثر توسط رابط انجمن در گروه اثر را با نظرات مکتوب خود نقد می کردند و در ادامه میهمان این نشست مجازی نقد و تحلیل تخصصی خود را به صورت مکتوب در فضای گروه منتشر می کرد.
در ادامه این نشست صمیمانه تولایی با اشاره به این که زبان در شعر یکی از مهم‌ترین ابزارهایی که شاعر به کمک آن می‌تواند اثرش را برجسته کند، گفت: شاعر با استفاده درست از زبان از نثر فاصله می‌گیرد. خود زبان برای استفاده در شعر به ابزار دیگری نیاز دارد و آن ایجاز است و یکی از فرق‌های اساسی و مهم شعر و نثر ادبی ایجاز است.
وی ادامه داد: شاعر باید تا می‌تواند نسبت به حذف‌کردن کلمات اضافه‌ی شعر تلاش کند. اقتصاد کلام یعنی این که وقتی می‌شود اندیشه‌ای را با ۵ کلمه گفت چرا با ۶ کلمه بگوییم؟! تا این حد باید سخت‌گیر باشیم. این کار فقط با بازخوانی و بازنویسی دوباره و سه‌باره و چندباره امکان‌پذیر است.
برنده جایزه ادبی قلم زرین سال ۹۹ خطاب به اعضا یادآور شد: به قول معروف ۱۰ درصد شعر جوششی است و ۹۰ درصد کوششی. یعنی شاعر در لحظه‌ی سرودن دچار هیجان و احساس و عاطفه سرشار است و فقط می‌نویسد. اما باید بگذارد چند روز، یک هفته حتی چند هفته سپری شود. شاعر در این مدت از شعرش فاصله می‌گیرد و وقتی آن شوریدگی و جوشش اولیه فروکش کرد زمان کوشش و بازنویسی می‌رسد.
وی ادامه داد: در این مرحله کار اصلی این است که شاعر تا می‌تواند زبان شعرش را اصلاح کند. اینجا دیگر با منطق و عقل و البته باحوصله و سخت‌گیرانه باید زبان شعر را مهندسی کرد.
کارشناس انجمن های ادبی ستاد گفت: نکته دیگر برای رسیدن به زبان سالم و ویژه شعر این است که شاعر با حوصله بگردد و مناسب‌ترین کلمه را برای ابراز اندیشه‌اش پیدا کند. کلمه‌ای که از نظر تصویری که در ذهن تداعی می‌کند، از نظر موسیقی کلام و ارتباط با موسیقی بقیه کلمه‌های شعر در بهترین جای ممکن در شعر بنشیند.
تولایی در خصوص آثار ادبی قرائت شده در این نشست مجازی هم توصیه کرد: با یک نگاه به شعرهای انجمن شعر یزد باید بگویم، باید هر شاعر خودش بنشیند و شعرش را دوباره بازخوانی و بازنویسی کند. همه شعرهای شما به نظرم نیاز دارند که از نظر زبان اصلاح شوند. بدون این که ایده‌پردازی و تصویرسازی و کشف و تخیل‌شان آسیب ببیند و این کار کمی سخت است و حوصله می‌خواهد. اما مطمئن باشید با دقت و تمرین به زبان سالم شعر می‌رسید.