به گزارش روابط‌عمومی اداره‌کل کانون استان سمنان، یازدهمین‌جلسه‌ی اعضای انجمن شاعران نوجوان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان سمنان، پیش از ظهر پنج‌شنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۰ با دعوت از رقیه هاشمی شاعر، منتقد و کارشناس ادبی کانون خراسان شمالی، برگزار شد.
هاشمی در نقد اثر یکی از اعضای انجمن، اظهار داشت: شعر بایست حرف‌ها و کشف‌های تازه، داشته و از وحدت موضوعی، برخوردار و سراینده‌ی آن هم نگاه شاعرانه به دنیای اطراف داشته باشد.
وی در ادامه با بیان این‌که آنچه شعر را به‌وجود می‌آورد درونه‌ی کلمه است، تأکید کرد: شاعران تنها افرادی هستند که از کلمات به‌گونه‌ی دیگر استفاده می‌کنند و با دادن بارِ معنایی به کلمات و بازی با آن‌ها، شعر را به سخنی متفاوت تبدیل می‌کنند.
شعر نوشتن مانند چیدن یک پازل است
مهمان انجمن شاعران کانون استان سمنان، شعر نوشتن را مانند حل‌کردن و چیدن یک پازل، عنوان و اضافه کرد: شاعر در اطرف خود با دنیایی از کلمات روبه‌رو است و بایست بتواند درست‌ترین کلمه را در درست‌ترین جای خود در جمله قرار دهد تا یک شعر خوب به‌وجود آید.
هاشمی در تعریف ایجاز نیز خاطرنشان کرد: ایجاز در کلام به معنای کم‌گفتن در شعر نیست؛ بلکه این است که شاعر هر چیزی را به‌جای خودش و درست و در موقعیت مناسب استفاده کند.
وی در نقد اثر عضو دیگر این انجمن با اشاره به دو محور افقی و عمودی در شعر، یادآور شد: در شعر سپید، وزن عروضی وجود ندارد و شاعر بایست در این قالب، بیش‌تر از آرایه‌های ادبی مانند جناس، واج‌آرایی و قافیه‌های درونی استفاده کند تا ریتمی در شعر ایجاد شود.
هاشمی تأکید کرد: شاعر بایست با هدف‌مندی، مهارت و زیرکی خاصی از کلمات طوری استفاده کند که معنی و مفهوم حرف خود را بدون این‌که حرف کهنه و تاریخ مصرف‌گذشته‌ای زده باشد به مخاطب خود القا کند.
شعر چیزی فراتر از دنیای واقعی نیست
کارشناس ادبی کانون استان خراسان شمالی تصریح کرد: شاعر در شعر، زبان شخصی خود را پیدا کند؛ چراکه شعر چیزی فراتر از دنیای واقعی نیست و آنچه که در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد در دنیای شاعرانه هم اتفاق خواهد افتاد.
هاشمی در پایان سخنانش وزن عروضی «مفاعیلن‌مفاعیلن‌مفاعیلن» را از قالب‌های پرکاربرد زبان فارسی برشمرد و از اعضا خواست نمونه‌غزل‌های شاعران معاصر را مطالعه کنند و توجه داشته باشند که این شعرها و غزل‌ها نبایست آن‌ها را دچار تقلید و شبیه‌سازی کند؛ بلکه شاعر بایست حرف خودش را بزند و با زیرکی تمام، کلمات را در کنار هم چیده و از آن‌ها استفاده کند مانند نمونه‌اشعار حسین منزوی که در رأس غزل معاصر ایران با جنونی شاعرانه با کلمات بازی می‌کرد و آن‌ها را کنار هم قرار می‌داد.
