به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بینالملل کانون، محمدامین همدانی عضو هیات داوران بخش مسابقه ایران دوازدهمین جشنواره بینالمللی پویانمایی تهران با بیان اینکه اولین مسالهای که فیلمسازها به سمت آن میروند استفاده از تکنیک است، درباره مزایا و معایب استفاده از تکنیک گفت: استفاده از تکنیک خیلی خوب است، به ویژه برای فیلمسازهای تازهکار که برای رسیدن به استانداردها باید به تکنیک مجهز شوند، اما باید بدانند که تکنیک به تنهایی برآوردهکننده نیازهای مخاطب نیست و نباید خود را در دام آن بیندازند و باید بدانند که تکنیک یک زمینه و ابزار برای ارائه محتواست.
او ادامه داد: متاسفانه برخی فیلمسازها بیشتر از اینکه از تکنیک بهره ببرند، تکنیکزده میشوند در نهایت تصویر زیبا و خروجی تاثیرگذاری که به ماهیت هنر هم نزدیک باشد به ما ارائه نمیدهند.
همدانی با بیان اینکه زیباییشناسی دومین مولفه بعد از بهره بردن درست از تکنیک است، گفت: زیباییشناسی یا ART قرار گرفتن درست رنگها و فریمها و بهرهگیری دقیق از قاببندی است که نتیجه آن میشود یک تصویر چشمنواز که تکنیک را هم در اختیار دارد. اگر در تولید یک اثر از تکنیک درست استفاده نشود، خروجی کار ناشیانه جلوه میکند. از همین رو هیات داوران جشنوارههای مختلف در بیشتر بیانیههای خود هنگام اعلام رای، «استفاده ماهرانه از تکنیک» را جزو اولویتهای داوری میدانند و این نکته ناشی از این است که تکنیک زدگی رایجترین مولفه در تولید یک اثر است.
او با اشاره به اینکه یک اثر استاندارد، تکنیک و مولفههای زیباییشناسانه را در اختیار فیلمنامه و محتوا قرار میدهد، عنوان کرد: محتوا همیشه به این معنا نیست که یک پیام در واضحترین حالت ممکن به مخاطب ارائه شود، بلکه محتوا همیشه در کنار فرم است که میتواند یک تصویرسازی استاندارد را شکل دهد.
عضو هیات داوران مسابقه ایران جشنواره پویانمایی تهران افزود: محتوا یعنی یک ایده خلاقانه که منجر به تولید یک رویا میشود. عنصر اصلی که انیمیشن برای آن بهوجود آمد رویاسازی و خیالپردازی بود. اگر یک ایده در خدمت رویاپردازی قرار گیرد، یک اثر تبدیل به یک اثر قابل توجه میشود و اگر خلاف این مساله باشد به یک کار سطحی و فرمی تبدیل میشود.
همدانی در پاسخ به این پرسش که آیا آثاری در جشنواره بود که با استانداردهای لازم به مساله کرونا پرداخته باشد، تصریح کرد: آثار متعددی در جشنواره حضور داشت که به ندرت از کیفیت قابل توجهی برخوردار بودند. عموم آثاری که به کرونا پرداخته بودند، درگیر کلیشههای رایج و سطحی شده بودند و خلاقیت و ایده جدیدی برای ارائه محتوا نداشتند. زمانی که یک فیلمساز به نوع نگاه متفاوتی دست پیدا کند، میتواند مسائل اجتماعی را از دیدگاه خود و با تحلیل خود بررسی کند.
کارگردان «فهرست مقدس» در مقایسه بین آثار ایرانی و بینالمللی گفت: در دوازدهمین دوره جشنواره پویانمایی تهران شاهد سه یا چهار اثر بودیم که بالاترین سطح کیفی ممکن را دارار بودند و تحسین تمام داوران را برانگیخت، اما متاسفانه باید بگویم به غیر از چند مورد باکیفیت ایرانی که استثنا بودند، آثار این دوره از جشنواره در سطح انتظار من نبودند.
همدانی با اشاره به اهمیت برگزاری جشنواره پویانمایی تهران یک پیشنهاد به برگزارکنندههای این جشنواره ارائه داد و گفت: جا دارد که دوسالانه بینالمللی پویانمایی تهران سالانه برگزار شود تا بتواند آثار سطح اول دنیا را برای اولین نمایش در اختیار داشته باشد و آثار برتر دنیا بعد از جشنوارهگردی برای حضور در این جشنواره اقدام نکنند.
وی ادامه داد: زمانی که جشنواره هر سال برگزار شود، آثار برای حضور در این جشنواره تولید میشوند و تولیدکنندهها و فیلمسازان بیشتری برای این جشنواره اهمیت قائل میشوند. زمانی که این جشنواره دوسالانه برگزار میشود هدف اول فیلمسازها برای اکران اول نیست و سطح کیفی جشنواره با رشد سطح کیفی سایر جشنوارههای بینالمللی که سالانه برگزار میشوند، ارتقا نمییابد.
موسس خانه انیمیشن در پایان با تاکید بر اینکه صرف برگزاری جشنواره به صورت سالانه ظرفیتهای متعددی را برای شرکتکنندهها و خود جشنواره پویانمایی تهران فراهم میکند، توضیح داد: جشنواره اگر با انرژی و همت فعالان این حوزه سالانه برگزار شود و کلاس کاری آن را بالا ببریم، به همان میزان بین فعالان بینالمللی هنر پویانمایی جدی گرفته میشود. زمانی که بسیاری از انیمیشنهای ما سالانه به جشنوارههای مختلف جهانی راه پیدا میکنند، یعنی ظرفیت تولید آثار باکیفیت ایرانی در یک سال برای فیلمسازان وجود دارد و تنها نیاز است که برای برگزاری سالانه جشنواره پویانمایی تهران تلاش و برنامهریزی بیشتری صورت گیرد.
دوازدهمین جشنواره بینالمللی پویانمایی تهران به دبیری محمدرضا کریمیصارمی ۸ تا ۱۲ خرداد ۱۴۰۱ در مرکز آفرینشهای فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان واقع در خیابان حجاب در حال برگزاری است.