بومی نوشتن داستان فقط مختص به دیالوگ نویسی با لهجه های مختلف نمی شود

به اعتقاد زهرا غلامی مهمان سی و دومین نشست انجمن نویسندگان نوجوان آفرینش، بومی نویسی فقط به معنی دیالوگ نویسی با لهجه های مختلف نیست؛ بلکه حال و هوای داستان باید بومی باشد.

به گزارش روابط عمومی اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان یزد، این نویسنده کودک و نوجوان افزود: بازتاب آیین ها، رسم و رسومات، غذاها، اقلیم، جغرافیا، پوشش ها، لهجه ها و گویش های مختلف از نمودهای ادبیات بومی در داستان است. نویسنده کتاب سه جلدی «نم نم» در ادامه اشاره کرد؛ وقتی صحبت از یک جغرافیای خاص در داستان است، اگر بخشی از میانه داستان را انتخاب کردیم و در آن بخش مستقیما ذکر نشده بود که مکان داستان کجاست، از توصیفات و باید مشخص باشد که تقریبا در چه جغرافیایی داستان در حال رخ دادن است. وی درباره شخصیت پردازی در داستان کوتاه تصریح کرد؛ نیازی نیست تمام جنبه های شخصیت را بطور مستقیم در داستان توضیح دهیم؛ بلکه از طریق شخصیت پردازی غیر مستقیم می‌توان اطلاعات کافی درباره شخصیت به مخاطب بدهیم. نویسنده کتاب «بالش پرنده» به صورت مجزا دو داستان «قنات من» از احسانه بیگی و «بلندگوهای سوخته» از حدیث زحمتکش را مورد نقد و بررسی قرار داد و نکاتی را که باعث ارتقای سطح کیفی اثر می‌شد، بیان کرد. سی و دومین نشست انجمن نویسندگان نوجوان آفرینش استان یزد عصر دوشنبه 28 آذرماه 1401 در محیط اسکای روم به صورت مجازی برگزار شد.

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
9 + 5 =