به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، فرزانه رحمانی نویسنده کودک و نوجوان در برنامه «دوپنجره» کانون قزوین بیان کرد: برای نویسنده چیزی باارزش‌تر از ارتباط نفس به نفس با مخاطب اثر نیست. وقتی که نوجوانان، اثر مخاطب را از دید خود تحلیل و بررسی می‌کنند، نویسنده را به نقاط روشنی می‌رسانند که پیشتر به آن توجه نکرده است.

وی افزود: اعضای نوجوان استان قزوین بسیار خوب در مورد کتابم صحبت کردند، با اعتماد به نفس و ‌بی‌رودربایستی حرف می‌زدند، نقد خود را مکتوب کرده بودند و مواردی به من نویسنده گوشزد کردند تا اثرم را بهتر کنم. با خودم فکر می‌کردم حواسم باشد تا اثر جدیدم را اول بدهم چند نوجوان بخوانند.

رحمانی تصریح کرد: پدید آورنده‌ی یک کتاب تنها یک اسم روی جلد کتاب نیست، یک آدم است که حرفی برای گفتن دارد، حرفی که فکر می‌کند می‌تواند به جهان و دیگر آدم‌هایش کمک و تغییر ایجاد کند. این حرف ممکن است از تجربه‌ی زیسته‌ی نویسنده برآمده و یا از دیده و شنیده‌ها و خیالش جوشیده باشد. همیشه شناخت باعث تعلق یا عدم تعلق می‌شود. برای همین وقتی با اثری هنری مواجه می‌شویم که ما را به وجد می‌آورد دلمان می‌خواهد خالقش را ببینیم.

نویسنده کتاب «مادرم زاغچه» درباره اهمیت برنامه «دو پنجره» در جهت جریان‌سازی ادبی میان نوجوانان گفت: وقتی کتابی می‌خوانیم که خیلی به ما می‌چسبد دلمان می‌خواهد راجع به آن با کسی حرف بزنیم، اگر شانس داشته باشیم و کسی را پیدا کنیم که آن کتاب را خوانده باشد می‌توانیم نظرگاه‌مان را با او به اشتراک بگذاریم تا به خوانش متفاوت‌تری از اثر برسیم. برنامه «دو پنجره» جدای از تجربه‌ی خوانش گروهی که در مراکز و بین اعضای کتابخوان ایجاد می‌کند، نویسنده را هم به مشارکت می‌گیرد تا مخاطب به درک جهان‌بینی نویسنده برسد و هم به او بگوید که جهانش چگونه است و چطور به هستی نگاه می‌کند. برنامه «دو پنجره» همانطور که از نامش پیداست، جهان مخاطب را گسترش و اجازه می‌دهد نویسنده شانه به شانه‌ی مخاطب به تماشای جهان بنشیند.

وی افزود: نوجوان‌ها بهترین منتقدان من هستند. خوبی نشست‌های این‌چنینی این است که به نویسندگان کمک می‌کند تا فاصله‌ی خود را با مخاطب کم کنند. من برای کم کردن این فاصله کارگاه‌های نوشتن با مخاطبان خود در دو گروه سنی کودک و نوجوان دارم. اما برنامه‌ی «دو پنجره» گستره‌ی بیشتری از مخاطب را در اختیارم می‌گذارد و می‌توانم جامعه‌ی بزرگتری را ببینم و بشنوم.

این نویسنده با اشاره به برگزاری گارگاه «روایت در داستان» برای مربیان اظهار کرد: این کارگاه در اهمیت روایت و این‌که ابزارهای روایت، نحوه داستان‌گویی ما را مشخص می‌کند، برگزار شد. با نو به نو شدن کودکان و نوجوانانی که به مراکز کانون مراجعه می‌کنند، مربیان نیاز به آموزش و به‌روزرسانی دانش خود دارند. درنتیجه هر آموزشی به ویژه تازه‌های ادبیات برای مربیان همواره لازم است.

فرزانه رحمانی در پایان گفت: یکی از آرزوهای من به عنوان نویسنده تدارک یک تور چند روزه با مخاطب است. همسفر شدن با آن‌ها و گفت‌وگو و زیستن در کنار هم. برای همین پیشنهاد می‌کنم در پایان هر سال نویسندگانی که در «دو پنجره» شرکت داشتند در یک اردوی پایانی کنار بچه‌ها باشند و این زیست ادبی را کنار هم تجربه کنند، داستان بخوانند، نقد کنند، کتاب‌های خوب را به هم معرفی کنند، تمرین نوشتن کنند و نویسنده از کارهای چاپ نشده برای مخاطب بخواند.