سودابه امینی در گفتوگویی با اداره کل روابط عمومی و امور بینالملل کانون به بررسی اهمیت قصهگویی در کانون، نقش جشنواره قصهگویی، معیارهای داوری، مستندسازی و پیشنهادهای خود برای بهبود کیفیت قصهگویی پرداخت.
او با اشاره به اهمیت قصهگویی در کانون، گفت: «قصهگویی فعالیتی است که در مراکز فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به عنوان فعالیتی بنیادی و تاثیرگذار شکل گرفته و سپس بنا به نیاز مخاطب و علاقه مربیان و کارشناسان به ضرورتی فرهنگی تبدیل شده است. جشنواره قصهگویی مانوری فرهنگی است از داشتههای کانون پرورش فکری در دل کتابخانههای کانون.»
وی با تاکید بر نقش مربیان و کارشناسان در برگزاری جشنواره، افزود: «بار اصلی جشنواره قصهگویی کانون همواره بر دوش مربیان و کارشناسان این مجموعه بوده است. همین نکته کافی است تا به ضرورت شکلگیری و ادامه حیات جشنواره پی ببریم.»
این داور جشنواره قصهگویی، تاثیر دیدگاههای کارشناسی در موفقیت دورههای مختلف جشنواره را مهم دانست و اظهار داشت: «موفقترین دورههای جشنواره مربوط به سالهایی است که دیدگاههای دقیق کارشناسی در صورت و محتوای جشنواره اثر داشت.»
امینی با بیان اینکه کانون پرورش فکری نه تنها در صدر قصهگویی برای مخاطبان خود قرار دارد، بلکه مخاطب را هم به عنوان قصهگو به میدان آورده است، تصریح کرد: «علاوه بر این، در سیاستگذاری فرهنگی در سایر سازمانها نیز تاثیرگذار بوده است. سازمان فرهنگی هنری شهرداری، آموزش و پرورش، نهاد کتابخانههای عمومی و... خط و ربط کاریشان در فعالیت قصهگویی را به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مدیوناند.»
این شاعر کودک و نوجوان در مورد معیارهای داوری، گفت: «معیارهای داوری همیشه و در هر دورهای معیارهایی شکلی هستند. عشق قصهگو به قصه، عجین شدن او با متن و محتوا، زندگی در جهان قصه و... همه و همه به روح قصهگویی بستگی دارد. همانطور که شاعران، نقاشان و موسیقیدانان و سایر اصحاب هنر «آنِ» هنری دارند قصهگو هم به اصطلاح «آنِ» قصهگویی را در اجرای خود خلق میکند. بنابراین معیارها همیشه به شکل و فرم میپردازند و البته داشتن معیار ضرورت است. به نظرم فرم داوری خوب بود اما لازم است در دورههای بعد کاملتر شود.»
امینی مستندسازی فعالیتهای کانون را ضروری دانست و افزود: «من در کتاب «دوستی فرهنگها» با قصهگویان برگزیده کانون گفتوگو انجام دادم چون فکر میکردم کانون در بخش مستندسازی باید تقویت شود. مستندسازی موجب ثبت داشتههای سازمانی چون کانون میشود. شما با فهرستی ۵۰ نفره روبه رو میشوید که همگی ممتازند. برای این افراد ممتاز چه باید کرد؟ توانایی آنها، انگیزه و انرژی آنها باید به مجموعه کانون برگردد، اگر آنها را کنار بزنیم و ندیده بگیریم اشتباه بزرگی مرتکب شدهایم اشتباهی غیرقابل جبران. کانون تنها در صورتی میتواند کیفیت قصهگویی را ارتقا دهد که ستارههای خود را بر دوش بگذارد. آنها روشنایی راه هستند و همانها هستند که کیفیت قصهگویی را ارتقا میدهند. بنابراین هر گاه کانون از ستارههای خود فاصله گرفته کیفیت کار افت کرده و هرگاه آنها را به عنوان چراغ راه در نظر داشته کیفیت کارش ارتقا یافته است.»
این نویسنده کودک و نوجوان، در مورد برگزاری جشنواره به صورت آنلاین(برخط) یا آفلاین(برون خط)، گفت: «ترجیح میدهم کلمه آفلاین را جایگزین آنلاین کنم. در سالهای دور ما در دبیرخانه جشنواره قصهگویی بنا به ضرورتهایی از جمله کم کردن هزینههای قصهگویی، لوح فشرده را به گروه داوران میسپردیم تا داوری کنند. این کار به چند دلیل صحیح نبوده و نیست، اول اینکه با ترویج فرهنگ قصهگویی مغایر است. قصهگویی که به محل برگزاری جشنواره میآید، در رقابت حضوری شرکت میکند و در محیط آموزشی قرار میگیرد. او از سایر قصهگویان بسیار میآموزد. در قصهگویی حضوری و زنده میزان خطای داوری به کمترین حد میرسد. هزینه فیلمبرداری در استان، آلودگی صوتی در هنگام اجرا، فراهم نبودن شرایط برای ارتباط چشمی با مخاطبان، عدم امکان رصد واکنش مخاطب برای داوران، کمشدن نشاط قصهگو، افزایش اضطراب قصهگو و... همه و همه بر کیفیت قصهگویی اثر میگذارد. نکته مهم این که با حضور قصهگو در شهر میتواند از امکانات و فضاهای فرهنگی آن شهر هم بهره ببرد.»
وی در پایان پیشنهادهای خود برای بهبود قصهگویی در کانون را اینگونه بیان کرد: تنوع بخشیدن به بخشهای مختلف قصهگویی مشروط بر آموزش مناسب و درخور و خروجی متناسب، تأکید بر اجراهای قصهگویی در مراکز فرهنگی هنری، آموزش برای همه عوامل جشنواره از مخاطب قصهشنو گرفته تا مربیان و قصهگویان، تکثیر فیلمهای قصهگویان برگزیده و دیدن آنها در مراکز فرهنگی هنری.
مرحله پایانی بیستوششمین جشنواره بینالمللی قصهگویی با هدف عمومیسازی و مردمیسازی قصهگویی و با شعار «راز قصهها، ساز زندگیست» از ۲۷ تا ۳۰ بهمن ۱۴۰۳ در شهر یزد برگزار خواهد شد.