به نام حی لا یموت
خرم آن بقعه که آرامگه یار آن جاست راحت جان و شفای دل بیمار آن جاست
من در این جای همین صورت بی جانم و بس دلم آن جاست که آن دلبر عیار آن جاست
تنم این جاست سقیم و دلم آن جاست مقیم فلک این جاست ولی کوکب سیار آن جاست
درد دل پیش که گویم غم دل با که خورم روم آن جا که مرا محرم اسرار آن جاست
نکند میل دل من به تماشای چمن که تماشای دل آن جاست که دلدار آن جاست
سعدی این منزل ویران چه کنی جای تو نیست رخت بربند که منزلگه احرار آن جاست
روزی که قدم به کانون گذاشتی افقی تازه را در زندگی خود گشودی . کانون قابی بود که می‌توانستی لبخندهایت را در آن به کودکان تقدیم کنی. کودکانی که تشنه‌ی مهربانی و عطوفت تو بودند. تو عاشق تمام آنچیزی بودی که خداوند به امانت به تو داده بود و خواهان هرآنچه برایت می خواست.
26 سال از آن روز گذشت و اکنون کودکانی که در میان میز و صندلی های رنگی کانون عشق تو را لمس کردند بزرگ شده اند و رو به افق تازه ای که امروز در آن ایستاده ای برایت دست تکان می‌دهند. باور نبودن تو برایشان سخت است. سخت است که دیگر قصه ای از زبان تو شنیده نشود ، شعری خوانده نشود، طرحی با دستان تو زده نشود، کتابی به امانت نرود...
مربی مهربان! بی شک امروز نیز همچون همیشه که سختی ها را به جان می‌خریدی و برای تقدیم لحظه ای آرامش به کودکان سرزمینت از پای نمی‌نشستی ، با صلابت و پر غرور فرشته‌ی مرگ را استقبال کرده ای و با امید و ایمان به رحمانیت پروردگار چشم به این افق تازه گشوده ای.
همکار عزیز تبسمت را، صبوریت را، لهجه‌ی شیرین و شوخ‌طبعی های تو را به وقت خستگی ها هرگز فراموش نخواهیم کرد.
قدم گذاشتنت را به افق تازه ای که پروردگار به روی تو گشوده است گرامی می‌داریم و امید داریم جایگاه امروز تو همان خانه ای باشد که پیامبر مهربانی ها وعده ی آن را تنها به کسانی داده بود که کودکان را شاد میکنند.
پرواز تو را به خانواده و همکاران محترم و داغدار تسلیت گفته و برایشان صبر جمیل از خداوند متعال مسئلت داریم.
من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی