به گزارش روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، در ابتدای این نشست محمدرضا کریمی صارمی دبیر هشتمین جشنواره پویانمایی در خصوص تولیدات انیمیشن گفت: فضای مناسبی برای انیمیشن وجود ندارد و بسیاری از دفاتر انیمیشن جمع شده‌اند. وضعیت مؤسساتی مانند صبا با 26 میلیارد سرمایه، حوزه هنری، شبکه‌های استانی و شرکت‌ها نگران کننده است، چون در حال حاضر سازمان‌های غیرمرتبط روی انیمیشن ما سرمایه‌گذاری می‌کنند و این در کیفیت انیمیشن تأثیر منفی می‌گذارد.

کریمی صارمی افزود: وقتی سازمان‌های دولتی بدون داشتن پشتوانه غنی فنی وارد حوزه تولید انیمیشن می‌شوند و می‌خواهند مفاهیم ارزشی را منتقل کنند، ممکن است این مفاهیم به دلیل پایین بودن تکنیک ساخت دچار لطمه شود. سال گذشته 4 میلیارد صرف انیمیشن شد که اگر با این هزینه 10 فیلم کوتاه 6 دقیقه‌ای با همان مفاهیم تولید می‌کردیم، الان می‌توانستیم سینما را بهتر تحمل کنیم. جامعه انیمشین یکی از سالم‌ترین جامعه‌های هنری ماست و اجازه ندادیم جریان‌های خاص به ما لطمه بزند.

علیرضا گلپایگانی استاد دانشگاه در ادامه نشست درباره روند تولید انیمیشن گفت: دفاتر انیمیشن ما وضعیت خوبی ندارند و در این زمینه مشکلات تحریم‌ها، سیاست‌های مدیران وقت و کمبود بودجه شرایط را دشوارتر می‌کند.

این استاد دانشگاه درباره انیمیشن «آقای مهربان» عنوان کرد: این انیمیشن برای تلویزیون بود، اما مبالغ ساخت آن خیلی کمتر از بودجه تلویزیونی ماست و دیدن یک فیلم بلند 75 دقیقه‌ای تحمل می‌خواهد، اما بازخوردها برای ما امیدبخش بود.

وی با ابراز نگرانی از برخورد نادرست برخی از مدیران فرهنگی با انیمیشن افزود: برخی از مدیران به نظرشان انیمیشن جدی نیست، در صورتی که انیمیشن می‌تواند باعث درآمدزایی جایگاه‌هایی که تاکنون به دست آورده، شود. تلویزیون نیازی به انیمیشن و صادرات هنری ندارد. مدیران هیچ‌گاه به انیمیشن با انگیزه بازگشت اقتصادی نگاه نمی‌کردند، ولی الان چون بودجه مهم است، این انگیزه زنده شده است، اما اگر تحریم برداشته شود، شرایط باز می‌گردد.

در ادامه نشست ابوالفضل رازانی مدرس، تولیدکننده و کارگردان انیمیشن گفت: مدیریت انیمیشن ایران صد در صد دولتی است و این مدیریت است که باید تصمیم بگیرد بودجه‌ها کجا برود، همین باعث ورشکستگی من در یک مقطع طولانی بود. من بعد از 43 سال استودیوداری می‌خواهم کارگاهم را تعطیل کنم.

وی افزود: اگر تولیدکنندگان به این نتیجه برسند که انیمیشن یک کار جمعی است و به طور انفرادی نمی‌شود در آن کار کرد، بسیاری از معضلات حل خواهد شد. ما باید خودمان را به عنوان یک سازمان تعیین کننده بپذیریم تا دیگران هم باورمان کنند.

رازانی در ادامه پیشنهاد تشکیل یک تعاونی را مطرح کرد و توضیح داد: اگر یک تعاونی برای تولیدکنندگان انیمیشن داشته باشیم که همه در آن جمع شوند، سفارش دهنده هم با نیرویی قابل اطمینان و قوی مواجه می‌شود و در برابر خود تشکیلات مستحکمی می‌بیند. با ایجاد تعاونی هزینه‌های تولید انیماتورها پایین می‌آید و اگر مبنای کار، سینمای بومی ایرانی باشد، به نتیجه خوبی می‌رسیم.

هادی یقین‌لو سرپرست امور سینمایی کانون در پاسخ به این که کانون چه ارتباطی با بدنه صنعتی انیمیشن دارد، گفت: کانون هیچ مسولیتی در زمینه انیمیشن نداشته و بیشتر به دنبال شاخص‌های کیفی و هنرمندان پرتلاش بوده است.

آن‌ها با سرمایه‌گذاری طولانی برای خودشان ضرر ایجاد می‌کنند. درِ کانون برای هم‌کاری همه با پویانمایی باز است. از یک طرف بودجه ما محدود و کانون بیشتر از 20 فیلم نمی‌تواند بسازد و از طرف دیگر تعداد افرادی که کانون، سطح کیفی کارشان را افزایش دهد نیز کم است.

یقین لو ادامه داد: عجله به جان انیمیشن افتاده است. تولید کنندگان، هنرمندان پویانماها و طراحان برای تولید انیمیشن عجله دارند. انیماتورهای جهانی نیز صنفی برای وصول مطالبات خود ندارند و فردگرایی و بی برنامگی در حوزه صنفی باعث پراکندگی انیماتورها می شود.

وی تأکید کرد: غیر از عجله و شتاب، نبود فرآیند تفکر قبل از تشکیل یک اثر یکی دیگر از عوامل کاهش کیفیت تولیدات تلویزیونی است. متأسفانه هیچ کس حاضر نیست برای تفکر و یا ایده انیماتور پول بپردازد و آن را بهبود ببخشد.

علیرضا گلپایگانی ضمن اشاره به این‌که باید در شرایط فعلی وارد بازارهای جهانی شویم، گفت: بخش خصوصی حاضر به سرمایه گذاری نیست و بخش دولتی هم می‌خواهد انیمت‌هایی بسازیم که آن‌ها سفارش داده باشند و فیلم نامه بر اساس علاقه به سبکی که دارند شکل بگیرد. ما فراموش کردیم که انیمیشن سینما و فیلم است و فقط یک پس زمینه و طراحی خوب نیست، چون انیماتورها با فیلم‌نامه‌نویسی آشنا نیستند و فیلم‌نامه‌نویس باید قصه‌گو و با فیلم‌سازی آشنا باشد.

محمد برومند فیلم‌نامه نویس در تأیید صحبت‌های گلپایگانی تشریح کرد: ما بیشتر باید به سمت فیلم‌های صنعتی برویم نه جشنواره‌ای. فرم انیمیشن دنیا حداقل 110 قسمتی است و شاید 2 یا 3 مورد انیمیشن در ایران 110 قسمتی باشد. اکثر تهیه کنندگان انیمیشن ما دولتی هستند و وقتی تلویزیون نتواند پول بدهد، تهیه کنندگان ورشکست می‌شوند. باید دیدگاه خود را از حالت دولتی خارج کنیم و با امضای قراردادها هویت فکری خود را نابود نکنیم.

وی افزود: ما در دانشگاه‌ها جایی برای بازاریابی انیمیشن نداریم؛ بنابراین بازارهای جهانی نمی‌توانند انیمیشن ما را بشناسند و ما نیز نمی توانیم انیمیشن خود را صادر کنیم. دوم اینکه باید به تخصص‌های خود احترام بگذاریم و به حوزه انیمیشن تخصصی‌تر نگاه کنیم.

رضا احمدیاری یکی دیگر از تولیدکنندگان انیمیشن نیز در پایان یک پیشنهاد را مطرح کرد و گفت: بهتر است که آثار، کارها و کارگردان‌ها را درجه بندی کنیم و یک شورای تخصصی در زمینه‌های مختلف جمع کنیم تا بار هنری آن بر دوش این هیات باشد. در این محیط آماتور نمی‌تواند توقع یک حقوق بالاتر را داشته باشد. وقتی گروه تولیدمان را درجه بندی کنیم، می‌توانیم سطوح بالاتر را برای صادرات انیمیشن به خارج بفرستیم.