به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، زین‌العابدین با بیان این مطلب افزود: «این شیوه از قصهگویی که همراه با موسیقی است، زمان‌بندی مشخص دارد و از همه مهم‌تر قابل تکرار برای کودک است.»
او به مساله‌ی روان‌شناختی خردسالان و نیاز آن‌ها به تکرار اشاره کرد و گفت: «چون می‌دانیم که از ویژگی‌های دوره خردسالی این است که وقتی از چیزی خوشش بیاید علاقه به تکرار آن دارد، می‌توان درک کرد که قصه‌گویی‌هایی از این دست می‌تواند برای آن‌ها مطلوب باشد.»
این نویسنده ادامه داد: «از مزیت‌های دیگر این شیوه از قصهگویی آن‌که اگر مادر یا پدر خسته باشند یا حوصله قصهگویی نداشته باشند، از این ابزار می‌توانند استفاده کنند. از طرفی به هر حال قصه‌گوهای حرفه‌ای در این رسانه‌ها حضور دارند و جذاب‌تر عمل می‌کنند.»
او در ادامه‌ی سخنانش به مضرات این شیوه نیز اشاره داشت: «نگران‌کننده‌ترین بخش ماجرا آنجاست که مبادا این نوع قصهگویی ارتباط مستقیم پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ را با بچه مختل کند. که این مساله به ذکاوت و مدیریت والدین برمی‌گردد.»
او مقصر کمرنگ شدن قصهگویی و نقل قصه‌های سنتی را ابزار مدرن ندانست: «شیوه قصهگویی سنتی به رسانه منتقل‌کننده صدای قصه‌گو ارتباطی ندارد. شیوه قصهگویی سنتی و مدرن برمی‌گردد به نحوه اجرا و تعامل قصه‌گو. کما اینکه قبل از دیجیتالی شدن جهان، در همین کشور خودمان از چند دهه پیش صفحه‌های گرامافون و نوارهای کاستِ قصه از سوی همین کانون منتشر می‌شد یا رادیو همیشه در برنامه‌های کودک و حتی بزرگسالش قصهگویی داشته و دارد. حالا ابزار دیجیتال هم به این رسانه‌ها اضافه شده است.»
زین‌العابدین ادامه داد: «برای مقایسه تاریخی می‌توانیم به چند قرن قبل برگردیم، می‌بینیم که معماری ویژه محلی که قصه‌گو برای تعداد زیادی از مردم قصه تعریف می‌کرد و همچنین جای قرارگیری خودش دارای مختصاتی خاص بود تا مخاطبانش او را بهتر ببینند و هم صدایش را بهتر بشنوند. همان‌طور که مادربزرگ مادر من هم که یک قصه‌گوی چیره‌دست بود همیشه هنگام قصه گفتن محل قرارگیری و وضعیت نشستن نوه و نتیجه‌ها را دستکاری می‌کرد تا تأثیر بهتر بگذارد. پس مسأله «ابزار و رسانه» با مسأله «شیوه روایت» دو بخش جدا از هم هستند که البته ناخودآگاه تأثیراتی بر هم می‌گذارند.»
وی با اشاره به رویکردهای قصهگویی مدرن و لزوم بهره‌گیری ار آنان به سخنانش پایان داد: «یکی از رویکردهای قصهگویی مدرن، فعال نگه‌داشتن مخاطب در طول روایت است. یعنی اینکه قصه‌گو یک گوینده‌ای نیست که از اول تا آخرش همه چیز را تعریف کند و کودک هم بشنود. بلکه از مخاطب می‌خواهد تا او هم لابلای اجرا، قصه را پیش ببرد و حرفه‌ای‌ترش این است که مخاطب تغییراتی را هم در روند قصه و هم در پایان‌بندی قصه اعمال کند. این یکی از معیارهای قصهگویی با رویکرد جدید است. در نتیجه کانون هم باید به شیوه‌های روایی جدید توجه کند هم به نوع رسانه‌هایی که قصهگویی می‌کنند تا همه را شامل باشد.»
زین‌العابدین ابراز امیدواری کرد که مسوولان برنامه‌ریزی‌هایی در راستای ترویج قصه‌خوانی نیز ترتیب دهند تا فاصله‌ی والدین و فرزندان از بین رفته و دریچه‌ای بر مطالعه نیز باز شود.
جشنواره بین‌المللی قصهگویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان روز چهارشنبه 27 بهمن کار خود را آغاز می‌کند.
