در حاشیه‌ی بیست و دومین جشنواره قصه‌گویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان تهران در مرحله‌ی استانی، محمدرضا شمس در گفت‌وگو با روابط عمومی اداره کل این استان گفت: خوشبختانه جشنواره قصه‌گویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، امسال بیست و دومین تجربه‌ی خود را پشت سر می‌گذارد و این انتظار زیادی نیست که ما از مسئولان بخواهیم تا با آموزش علاقه‌مندان به قصه‌گویی از سوی اساتید فن، به رونق هرچه بیشتر هنر قصه‌گویی در کشور کمک کنند.
داور بیست‌ودومین جشنواره قصه‌گویی کانون تهران افزود؛ در این دوره قصه‌گویان متناسب با بضاعت خود وارد عمل شده‌اند اما با توجه به ۲۲ تجربه برگزاری قصه‌گویی به نظر می‌رسد اکنون زمان آن فرارسیده است که ما با پرورش مربیان توانمند در حوزه قصه‌گویی زمینه انتقال اصول و فنون قصه‌گویی درست و ریشه‌دار را به کودکان و نوجوانان فراهم کنیم.
نویسنده کتاب «قصه‌های سروته» تصریح کرد: اگرچه شرکت‌کنندگان این جشنواره که عموماً مربیان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هستند در حد بضاعت، خود را به هنر قصه‌گویی مجهز کرده‌اند اما میزان تسلط آن‌ها به هنر قصه‌گویی در حد اقناع‌کننده نبود.
نامزد جایزه ادبی آسترید لیندگرن سال ۲۰۲۰ خاطرنشان کرد: اجرای قصه‌گویی می‌تواند در موفقیت یا ناکامی قصه‌گو مؤثر باشد. حرکات بدن و فن بیان قصه‌گو، تضمین‌کننده موفقیت اوست و یک قصه گوی خوب بر تمام این ابزار و مهارت‌ها مسلط است.
این نویسنده ادبیات کودکان و نوجوانان گفت: استفاده درست و به‌جای وسایل قصه‌گویی در زمره ابزار تضمین‌کننده موفقیت قصه‌گو است. اگر قصه‌گویان نتوانند از وسایل خود به‌خوبی استفاده کنند و از امکاناتی که صحنه در اختیار آن‌ها گذاشته بهره‌مند شوند، بدون تردید ناموفق خواهد بود.
نویسنده کتاب«پهلوان تنبل» حفظ کردن متن قصه و اجرای طوطی‌وار آن را ازجمله موارد نادرست در قصه‌گویی مطرح کرد و افزود؛ قصه‌گویان موفق، هنرمندانی هستند که قصه‌های خود را درونی کرده‌اند.
در غیر این صورت قصه درصحنه فراموش می‌شود و یا قصه‌گو از ترسِ فراموشی، ناچار به اجرا طوطی‌وار قصه‌اش خواهد شد و این، جذابیت قصه را از بین می‌برد. درحالی‌که قصه‌گویی درست مثل اجرای موسیقی است؛ وقتی شما به ابزار موسیقی مجهز باشید و جا و امکانات ادوات آن را به‌درستی بدانید، می‌توانید اجرای خارق‌العاده‌ای داشته باشید.
نویسنده کتاب«دختر نارنج و ترنج» درباره تفاوت اجرای قصه‌گویی در قصه‌های سنتی و مدرن تأکید کرد: نقالی و پرده‌خوانی اگرچه هر دو جزو قصه‌گویی سنتی محسوب می‌شوند اما اجرای آن‌ها با دیگر قصه‌های سنتی که عموماً با جمله کلیدی«یکی بود و یکی نبود» شروع می‌شود، تفاوت اساسی دارد. اگرچه که هردوی این‌ها در زمره قصه‌گویی‌های سنتی است اما اجراهای متمایزی دارند که باید به آن‌ها توجه کرد.
وی در ادامه گفت؛ در قصه‌گویی مدرن استفاده از ابزار بسیار مهم است. این ابزار به قصه‌گویی این امکان را می‌دهد تا بتواند با مخاطب خود ارتباط بگیرد و گاهی مخاطب را به صحنه قصه بکشاند؛ یا قصه‌های تعاملی را کلید بزند.
بنا به گفته محمدرضا شمس «فن بیان»، «تسلط قصه‌گو به ادبیات ملی»، «استفاده درست از زبان بدن» و «میزانسن» از دیگر شاخصه‌هایی است که موفقیت قصه‌گویان را در اجرای صحنه‌ای جشنواره‌های حرفه‌ای تضمین می‌کند.
