به گزارش روابط‌عمومی اداره‌کل کانون استان سمنان، سومین و چهارمین جلسه‌ی مجازی مربیان و اعضای پسر و دختر نوجوان انجمن هنرهای نمایشی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان سمنان به‌ترتیب با عنوان «بررسی طرح‌های نمایش‌نامه» و «بررسی و خوانش نمایش‌نامه» در دو بازه‌ی زمانی با حضور نبی‌اله خدابخشی مدیرکل کانون استان و با دعوت از علی‌رضا آقایی نویسنده، کارگردان و کارشناس‌مسئول فرهنگی، هنری و ادبی کانون ایلام، عصر سه‌شنبه ۲۵ شهریورماه ۱۳۹۹ در پیام‌رسان واتساپ برگزار شد.
آقایی در ابتدای سخنانش، مهم‌ترین خصوصیت نمایش را طرح داستانی آن، عنوان و اظهار کرد: پس از نوشتن طرح بایست روابط علت و معلولیِ داستانِ نمایش نوشته شود تا به نتیجه‌ی پایانی خود برسد.
وی در ادامه با بیان این‌که طرح بایست کامل باشد تا مخاطب در جریان نمایش‌نامه قرار گیرد، افزود: در طرح‌نویسی نیاز به نگارش دیالوگ نیست و این نکته دربرگیرنده‌ی تمام نمایش‌نامه است و مخاطب با خواندن آن در جریان ماجرای نمایش از ابتدا تا انتهای آن قرار می‌گیرد.
هنرمند ایلامی یادآور شد: آنچه که در طرح بایست قید شود خلاصه‌ی نمایش‌نامه و مجموعه‌اتفاق‌هایی که قرار است در نمایش روی دهد، شخصیت‌ها و فضا هم در آن گنجانده می‌شود و فضا به‌معنای صحنه‌ی نمایش ممکن است جنگل باشد یا زیر دریا، کهکشان و هر مکان دیگری که فضای نمایش ما در آن اتفاق می‌افتد.
آقایی هم‌چنین تأکید کرد: نام کسی‌که طرح نمایش را نوشته بایست در نمایش‌نامه آورده شود.
وی در بخش دیگر سخنانش گفت: در تبدیل طرح به نمایش‌نامه آنچه که مهم است نگارش نمایش‌نامه با توجه به دو مقوله‌ی «دستور صحنه» و «دیالوگ» است و بخش اعظم نمایش‌نامه، دیالوگ یا همان گفت‌وگوهای بین شخصیت‌های نمایش است.
آقایی تصریح کرد: برای نگارش نمایش‌نامه بایست از حالت قصه‌نویسی و داستان‌پردازی فاصله بگیریم و در طرح نمایش هم گره داستان بایست مشخص شود.
میهمان انجمن نمایش کانون استان سمنان از مربیان و اعضای نوجوان خواست وقتی کاری را شروع کردند آن را به سرانجام برسانند؛ حتی اگر از نقطه‌ای شروع کرده و آن را با تلاش درست و منطقی پیش برده؛ اما نقطه‌ی دلخواه را به دست نیاوردند هیچ‌وقت ناامید نشوند؛ چون در این مسیر هم تلاش کردن را یاد گرفتند و هم با آزمایش و خطا آشنا شدند و آنچه که به دست آوردند در تلاش ثانویه قرار گرفته و آن‌ها را به نتیجه می‌رساند.
آقایی در ادامه‌ی سخنانش، «دستور صحنه» را علت اصلی تفاوت نمایش‌نامه با داستان عنوان و اظهار کرد: در نمایش‌نامه‌نویسی نیاز به توصیف نیست؛ بلکه آنچه که در واقعیت وجود دارد و مخاطب آن را به‌صورت عینی مشاهده می‌کند به نگارش در می‌آوریم و گاهی‌اوقات دستور صحنه، تصویری را نشان می‌دهد که ممکن است بیان‌کننده‌ی پایان نمایش باشد.
وی یادآور شد: در نمایش‌نامه‌نویسی به دنبال این هستیم که وقتی طرحی را ارائه می‌دهیم با واقعیت‌ها هم‌خوانی داشته باشد؛ به‌عنوان نمونه «رفتن پسربچه به فضا» یا «سفر به مریخ» که برای مخاطب قابل باور نیست و بایست آن را به واقعیت تبدیل کنیم.
هنرمند ایلامی تأکید کرد: در نمایش‌نامه، شخصیت‌ها بایست باورپذیر و از دنیای تخیل به دور باشند و یک ارتباط منطقی و رابطه‌ی علت و معلولی بین شخصیت‌ها و اتفاق‌های داستان برقرار شود.
گفتنی است؛ در این جلسه، ۹ طرح نمایشی اعضای پسر و ۱۸ اثر نمایشی اعضای دختر انجمن، نقد و بررسی شد.
