یادم نیست چه کسی این موضوع را مطرح کرد یا چطور مطرح شد ولی بحث سر این بود که عنوان کودک و نوجوان که در کنار نام کانون پرورش فکری وجود دارد باعث می‌شود تا کسانی که خارج از ایران هستند فقط انیمیشن‌های مرتبط با این گروه سنی را ارسال کنند. بحث زیادی درباره این موضوع بود و زمانی که فیلم‌ها به دست برگزارکنندگان جشنواره رسید، متوجه شدند که آثار براساس همان ذهنیت ارسال شده‌اند. هیچ‌وقت یادم نمی‌رود که چقدر تلاش شد تا این ذهنیت اصلاح شود، اما شور، شوق و هیجان آن دوره بسیار متفاوت بود. حتی نمی‌گذاشتم یک فیلم از دستم در برود، همه فیلم‌ها را می‌دیدم، چون هم در بخش داوری بودم و هم در مسابقه، می‌توانم بگویم ترکیب داوری‌ها با دقت چیده می‌شود و این اتفاقی نبود. حسم این بود که سعی می‌شد تا افرادی که می‌توانند با هم تعامل داشته باشند نه تقابل، در هیات داوری کنار هم بگذارند. به نظر من این از درایت برگزارکنندگان و دبیر جشنواره برمی‌آید که فکر می‌کنم هم در بخش انتخاب و هم در بخش مسابقات این دقت نظر را داشتند. خاطرات خوبی از این جشنواره دارم، از جمله سکه‌هایی که دریافت می‌کردیم. البته فکر می‌کنم دریافتی داوران سال به سال کمتر شد. در دوره‌های اول دریافتی آن‌ها هم‌تراز با جایزه‌های اول بود و به تدریج، شرایط و بودجه جشنواره اجازه نداد این اتفاق ادامه پیدا کند.

از برگزاری جشنواره هم خاطره خیلی خوبی دارم، در دوره اول مهلت زمانی وجود نداشت و جشنواره به تمام انیمیشن‌های از قبل ساخته‌شده می‌پرداخت. فیلم من هم در داوری به دلیل اینکه در مراحل آخر ساخت بود و صدا نداشت، رد شد. فیلم حتی برای خود کانون بود، یعنی آن را برای کانون ساخته بودم ولی به دلیل نداشتن صدا رد شد. توصیه می‌کنم هیچ‌کس فیلمش را ناقص به جشنواره نفرستد. فیلم «حکایت مرد و دریا» به دلیل اینکه قبلا داوری شده بود، در دوره دوم هم امکان حضور نیافت.

با این حال مطمئنن جشنواره پویانمایی تهران تاثیر به‌سزایی روی فضای فیلمسازی ایران در حوزه انیمیشن گذاشته است؛ گردهمایی باشکوهی که می‌توان آن را جدی‌ترین اتفاق در فرآیند ارزیابی و قضاوت توان انیمیشن ایران دانست. برای تداوم این اتفاق بسیار خوشحالم و می‌دانم که در پشت این تداوم، یک اراده قوی وجود دارد. امیدوارم تمام خانواده انیمیشن خواسته یا ناخواسته از این اتفاق بهره‌مند شوند، البته که من اعتقاد دارم هدف فیلمسازی، جشنواره و جایزه گرفتن نیست و نباید باشد. فیلم باید به عشق خود فیلم ساخته شود، ولی در رویداد پویانمایی تهران ما شاهد تلاش دو ساله تمام انیمیشن ایران هستیم. در طول سال ممکن است زیاد آثار خارجی را دنبال کنیم، ولی تنها در دوسالانه است که می‌شود انیمیشن ایرانی را روایت کرد و با دوستان در مورد آن صحبت کرد. امسال اتفاق ویژه‌ای افتاده و فکر می‌کنم جشنواره به صورت همزمان در دو شهر اصفهان و تبریز هم برگزار می‌شود. این موضوع نشان‌دهنده پیشرفت جشنواره است. به هر حال دوسالانه پویانمایی تهران نقطه عطفی در فعالیت‌های انیمیشن ایران است که من هر سال منتظر برگزاری آن هستم تا بتوانم انیمیشن‌ها را روی پرده در کنار دیگران ببینم.