تابستان سال ۱۳۷۷ بود که به دعوت آقای کریمی صارمی کار جشنواره را شروع کردیم. من کارهای تبلیغاتی، انتشاراتی و گرافیکی را مدیریت می‌کردم، یادم می‌آید اصلی‌ترین مساله‌ای که ذهن ما را در آن زمان درگیر کرده بود، این بود که چطور می‌توانیم جشنواره پویانمایی تهران را به شکلی برگزار کنیم که یک سر و گردن از جشنواره‌های دیگر ایران به استانداردهای جهانی نزدیک‌تر باشد و متفاوت برگزار شود.
پایه اصلی انیمیشن تصویر است، به همین دلیل ما از ابتدای کار به‌دنبال این بودیم که تمام محتوای تصویری جشنواره از غنای لازم برخوردار باشد. چون همه کسانی که در جشنواره شرکت می‌کردند، هنری بودند و با کار بصری آشنایی داشتند. در آن دوران اینترنت به مفهوم امروزی وجود نداشت، اینترنت دیال-آپ وجود داشت که سرعت آن یک کیلوبایت بود و محدودیت زیادی داشت. گوگلی هم وجود نداشت، مهم‌ترین موتور جستجو «یاهو» بود، ولی با تمام این اوصاف ما جزو اولین جشنواره‌هایی بودیم که از اینترنت استفاده کردیم؛ هم تجربه تازه‌ای بود و هم جذابیت‌های خاص خودش را داشت.
طراح گرافیک اولین دوره پویانمایی تهران، آقای محمد رنگچیان بود. او گرافیست تمام اوراق، پوستر و نشریات جشنواره به غیر از نشان آدمک جشنواره بود. نشان آدمک کار فرشید مثقالی بود که قبل از انقلاب برای یک جشنواره فیلم در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان طراحی کرده بود که ظاهراً آن جشنواره هیچ‌وقت برگزار نشده بود. طراح گرافیک دوره دوم و سوم جشنواره هم آقای حسین انصاری بود.
همه اعضای جشنواره در طول این دوره‌ها تلاش می‌کردند تا جشنواره پویانمایی تهران به‌شکل واقعی بین‌المللی باشد نه مثل دیگر جشنواره‌هایی که بخش بین‌الملل آن‌ها حالت نمایشی داشت. کیفیت برگزاری جشنواره هر دوره نسبت به دوره قبلی بهتر می‌شد. یادم می‌آید گاهی آنقدر فشار کار بالا می‌رفت که مجبور می‌شدم ساعت دو، سه شب پشت سر بیدار بمانم و شبانه‌روزی کار کنم.
یکی از معضلات اصلی جشنواره انیمیشن در آن سال‌ها که تازه آغاز به کار کرده بود، عدم درک مدیران سایر دستگاه‌ها از این جشنواره بود. بسیاری از آن‌ها فکر می‌کردند که جشنواره پویانمایی تهران، جشنواره‌ای برای کودکان است. حتی یادم می‌آید که وزیر آموزش و پرورش یا معاونش روی سن جشنواره آمد و گفت این جشنواره متعلق به بچه‌هاست و خواست بچه‌هایی که در سالن اختتامیه حضور دارند، روی سن بیایند، اما جشنواره پویانمایی تهران برای دست‌اندرکاران انیمیشن بسیار کارآمد و خوب بود، چون در آن دوران که اینترنت به شکل محدودی فقط وجود داشت، آن‌ها امکانی برای ارتباط با هم یا تماشای آثار جهان نداشتند. بنابراین جشنواره برای همه آن‌ها جایگاهی بود تا با کارهای روز دنیا آشنا شوند و کار انیماتورهای حرفه‌ای را ببینند، به همین دلیل استقبال خوبی از این جشنواره می‌شد، به ویژه برای کسانی که از شهرهای دیگر به تهران می‌آمدند و از این فرصت استفاده می‌کردند تا با بزرگان انیمیشن مثل آقای زرین کلک از نزدیک آشنا شوند.
