به گزارش ادارهکل روابط عمومی و امور بینالملل کانون، چهلوهفت، کروموزوم اضافه است که در زنجیره ژنتیکی افراد دارای نشانگان یا سندرم داون، بین آنها و دیگر افراد تفاوتهایی ایجاد کرده است.
همزمان با روز جهانی و هفته معلولان، «دیوار ۴۷» آباده بهعنوان مکانی برای بروز خلاقیتهای هنری، میزبان رویاهای نقاشیشده و قصههای شنیدنی بچههای دارای نشانگان داون شد و بستری برای خلاقیت و مشارکت کودکان و نوجوانان با نیازهای ویژه فراهم کرد.
این دیوار نمادین با مشارکت کودکان و نوجوانان دارای نیازهای ویژه، خانوادهها و همکاری واحد سیار کانون پرورش فکری آباده، بهزیستی و شهرداری این شهر، به صحنه نمایش توانمندیها و تقویت مهارتهای اجتماعی آنان تبدیل شد.
قصه، رنگ و آرزو: دیوار ۴۷، قلب تپنده خلاقیت در آباده
بر اساس این گزارش این برنامه فراتر از یک سرگرمی، فرصتی هدفمند برای تقویت حضور اجتماعی و ابراز آزادانه احساسات کودکان و نوجوانان دارای نیازهای ویژه فراهم کرد.
این رویداد با بخش تأثیرگذار قصهگویی آغاز شد، هدف این بخش، افزایش مهارت شنیداری و ایجاد یک پیوند عاطفی گرم و ساده بود.
فضای آرام قصهگویی، شرایطی ایدهآل را برای کودکان با نیازهای مختلف شناختی و جسمی فراهم کرد تا بتوانند با داستانی صمیمی ارتباط برقرار کرده و واکنشهای طبیعی و خلاقانه خود را ابراز کنند.
فضایی برای بیان رویاها
در بخش بعدی، صحنه به کودکان و نوجوانان سپرده شد تا در یک گفتوگوی آزاد، آرزوهای قلبی خود را بیان کنند.
آرزوهایی که گاه ساده و گاه عمیق بود؛ این لحظه، مجال مغتنمی بود تا هر کودک و نوجوان، بدون واسطه و با زبان منحصربهفرد خود، خواستههایی را مطرح کند که شاید در محیطهای رسمی کمتر فرصت بیان مییابند.
بستر تحقق آرزو
ترسیم آرزوها بر روی «دیوار ۴۷» بخش ویژه این برنامه بود، دیواری که در برخی شهرهای ایران بهعنوان یک نماد برای کودکان و نوجوانان با نیازهای ویژه شناخته میشود و در آباده پیشینهای چند ساله دارد.
کودکان و نوجوانان با قلممو و رنگهای منتخب خود، رویاها و احساساتشان را بر این بوم شهری ثبت کردند.
حسین فداییصدر، مربیمسئول مرکز سیار کانون پرورش فکری آباده، در این باره گفت این دیوار نخستینبار در سال ۱۳۹۴ رونمایی و در سال ۱۴۰۰ احیا شد و اکنون به یکی از محورهای ثابت فعالیتهای فرهنگی شهرستان تبدیل شده است. او تأکید کرد: «دیوار ۴۷ تنها یک نماد هنری نیست، بلکه بستری است برای دیدهشدن تواناییهای واقعی این کودکان و نوجوانان. این فضا به آنها اجازه میدهد آرزوهایشان را به شکلی ملموس و واقعی در قالب رنگ و تصویر به اشتراک بگذارند.»
این برنامهها علاوه بر جنبه سرگرمی، نقشی حیاتی در افزایش اعتمادبهنفس، کاهش اضطراب و تقویت مهارتهای اجتماعی شرکتکنندگان ایفا میکند.
بازتابی در دل خانوادهها
بازخورد خانوادهها از این رویداد بسیار مثبت بود. بسیاری از والدین ابراز کردند که چنین فضاهایی باعث میشود کودکان و نوجوانان با نیازهای ویژه، احساس دیدهشدن و جایگاهی معتبر در اجتماع پیدا کنند؛ احساسی که تأثیری مستقیم و ماندگار بر رشد روانی و اجتماعی آنان میگذارد.
برنامه در حالی به پایان رسید که دیوار ۴۷، با رنگهای زنده و خطوط کودکانه، سندی تصویری شد از این حقیقت که «هر کودک و نوجوان، حتی با متفاوتترین نیازها، حق دارد رویا داشته باشد، شنیده شود و جایگاه خود را در جامعه احساس کند.
