به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بینالملل کانون، نمایش «گل بیمراد» به نویسندگی زندهیاد محسن پورقاسمی و کارگردانی فاطیما پورقاسمی، در جشنواره تئاتر کودک و نوجوان موفق شد جایزه ویژه «سوره امید» را از آن خود کند. همچنین این اثر تندیس جشنواره، دیپلم افتخار و جایزه نقدی بهترین موسیقی را برای گروه نوازندگان به همراه داشت. سیدمهرداد کاووسی و احسان آزادجو نیز برای بازیگری در این نمایش لوح قدردانی و جایزه نقدی دریافت کردند و لوح نمایشنامهنویسی به زندهیاد محسن پورقاسمی اهدا شد.
پورقاسمی درباره شکلگیری ایده نمایش گفت: «متن اولیه را پدرم، محسن پورقاسمی، نوشته بود؛ متنی که خودش سال ۱۳۹۱ آن را اجرا کرده بود. بعد از درگذشت او، دوباره به این متن برگشتم. نمایشنامه برگرفته از حکایتی است که احمد شاملو درباره بخت روایت میکند. برای من این موضوع، بهویژه برای گروه سنی نوجوان، اهمیت زیادی داشت.»
او ادامه داد: «نوجوانها مدام با اگر ها زندگی میکنند؛ اگر فلان رشته را میخواندیم، اگر فلان انتخاب را کرده بودیم، اگر پول یا شانس بیشتری داشتیم. نمایش ما دقیقاً روی همین نقطه دست میگذارد و میگوید زندگی منتظر شانسهای بزرگ نمیماند؛ زندگی مجموعهای از فرصتهای کوچک است که خیلی وقتها از کنارشان رد میشویم.»
کارگردان «گل بیمراد» درباره زبان بصری نمایش توضیح داد: «طراحی صحنه کاملاً سیاه و سفید بود. از تاس و روبیک استفاده کردیم تا تقابل شانس و عقل را نشان دهیم. پیام ما این بود که شانس واقعی، همان استفاده درست از عقل است؛ اینکه آدم بداند چه زمانی و چهطور از فرصتها استفاده کند.»
او درباره پیشینه اجرای نمایش گفت: «این نخستین اجرای رسمی از بازآفرینی بود. نسخه قبلی سالها پیش توسط خود پدرم اجرا شده بود، اما در این اجرا بازیگران و کارگردانی تغییر کرده و متناسب با امروز بازطراحی شده است.»
به گفته پورقاسمی، ارتباط با نوجوان امروز نیازمند توجه به جزییات زندگی معاصر اوست، او بیان کرد: «برای ارتباط گرفتن با مخاطب نوجوان، ناچاریم به چیزهایی که برایش آشناست توجه کنیم؛ از تکههایی از فضای مجازی گرفته تا پوشش و ریتم. البته تلاش کردیم در عین بهروز بودن، ساختار داستان کهن و ایرانی حفظ شود.»
او با اشاره به وضعیت تئاتر نوجوان در ایران افزود: «در اغلب مواقع، وقتی از تئاتر کودک و نوجوان صحبت میکنیم، تمرکز روی کودک است و نوجوان نادیده گرفته میشود. درحالیکه نوجوان نیاز جدی به دیدهشدن دارد؛ هم به شادی، هم به قصه. من مخالف این نگاه هستم که تئاتر نوجوان حتماً باید سراسر دغدغه و تلخی باشد. نوجوانها نیاز دارند چند ساعت از فشارهای ذهنیشان فاصله بگیرند، در دل یک داستان جذب شوند و همزمان چیزی هم بیاموزند.»
پورقاسمی که از کودکی با کانون پرورش فکری در ارتباط بوده، نقش این نهاد را در تئاتر کودک و نوجوان مهم دانست و تاکید کرد: «کانون در سالهای مختلف جریانساز بوده و هنوز هم کارهای قابل توجهی با حمایت آن اجرا میشود. اما واقعیت این است که امروز هزینه تولید بهشدت بالا رفته؛ از ساخت عروسک گرفته تا طراحی لباس و دکور. اگر قرار است از ایدههای خوب حمایت شود، مسئله مالی یکی از جدیترین چالشهاست.»
