به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، بهناز مهدی‌خواه عنوان کرد: «نمایش و قصه‌گویی مرزهای مشترکی دارند و نمی‌توانیم ادعا کنیم این هنرها از هم مجزا هستند. گرچه باید گفت که این دو در حوزه‌های مختلف تعریف شده‌اند.»
این کارگردان و طراح عروسک درباره‌ی مرزهای مشترک این دو هنر عنوان کرد: «هر دو با تخیل همراه‌اند. هر دو تصویرسازی می‌کنند و هر دو یک داستان را روایت می‌کنند. با این حال تفاوت‌های این دو نیز مشهود و بارز است.»
این بازی‌گر ادامه داد: «ما در نمایش تاکید بر بدن، میمیک و بیان داریم. گاهی وقت‌ها یکی از این‌ها پررنگ‌تر و تاثیرگذارتر می‌شود، اما در قصه‌گویی بیش‌تر تاکید بر بیان است و این‌که راوی چگونه روایت بکند و شیوه‌ی روایت او چگونه است. در اینجا قصه‌گو می‌تواند از میمیک و بدنش به عنوان ابزار کمکی استفاده کند اما همه چیز باید بر بیان و روایت او استوار باشد و گاهی از بدن و گاهی از وسایل و دکورهای صحنه استفاده کند.»
مهدی‌خواه تاکید کرد: «باید توجه کرد اگر قرار باشد که این ابزارهای کمکی قصه‌گو را از روایت دور بکنند اینجا می‌توانیم بگوییم هنرمند راه را اشتباه رفته است و هنوز مرزها تفهیم و تفکیک نشده است.»
وی درباره‌ی میزان شباهت ابزارهای قصه‌گویی و نمایش گفت: «این هم جزو همان مرزهاست. ما در تئاتر خیلی وقت‌هاوسایل و دکور صحنه هم نداریم. خیلی وقت‌ها هم ابزارها زیاد و به شدت کاربردی‌اند. در قصه‌گویی هم اگرچه این ابزارها مینیمال و کوچک‌اند، اما قرار است کمک‌دهنده و کاربردی باشند تا به تصویرسازی کمک کنند. عروسک یکی از این ابزارهاست. خیلی وقت‌ها عروسک انگشتی و عروسک ماروت می‌تواند در قصه‌گویی مورد استفاده قرار بگیرد. در خیلی کشورها دیده‌ام قصه‌گو از بخشی از بدن خود استفاده و آن را با عروسک ترکیب می‌کند و قصه‌ی خود را روایت می‌کند. در واقع از انواع عروسک برای تکمیل روایت استفاده می‌کنند.»
مهدی‌خواه ادامه داد: «قصه‌گویان چه زمانی از عروسک بهره می‌برند؟ جایی که روایت به شدت فانتری و خیال‌انگیز است و عروسک سبب تصویرسازی و انتقال مفهوم می‌شود. در همین راستا نوع طراحی عروسک برای قصه‌گویی مهم است.»
این هنرمند عنوان کرد که جشنواره‌ی قصه‌گویی هنوز وجهه‌ی عمومی پیدا نکرده است، به همین دلیل است که عموم با قصه‌گویی و کاربرد آن آشنا نیستند. او افزود: «خانواده‌ها یا بچه‌هایی که مهمان این نوع جشنواره‌ها هستند، تماشاچی‌های ثابت قصه‌گویی‌اند. چون این جشنواره گسترده نیست و مخاطب عام‌تر ندارد، این فرصت فراهم نیست که همه بیایند و بنشینند و قصه‌ها را بشنوند. اگر این امکان فراهم بود خود والدین برای قصه‌گویی تشویق و ترغیب می‌شدند. آن‌ها در این صورت می‌فهمند که قصه‌گویی تنوع زیادی دارد و شاید خودشان ایده‌هایی داشته باشند و از این طریق روی ذهن بچه تاثیر بگذارند.»
بیستمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی از روز 2 بهمن 1396 کار خود را آغاز کرده و تا 5 بهمن در مرکز آفرینش‌های فرهنگی هنری واقع در خیابان حجاب تهران ادامه دارد.
