سارا روستاپور که داور منطقه‌ای این رقابت‌ها بود، در تحلیل شیوه داوری مرحله استانی این رقابت‌ها معتقد است: «اگرچه این جشنواره فرصتی برای حضور تمام قصه‌گویان فراهم آورده است. با این حال حضور غالب مربیان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که البته در مرحله‌ی اول نیز از سوی داورانی از همین مجموعه قضاوت شده‌اند، سلیقه‌ای خاص را بر این جشنواره‌ی بین‌المللی تحمیل کرده است.»
وی در گفت‌وگویی با اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون به تعریف تفاوت‌ها و شباهت‌های قصه‌گویی از دیدگاه خویش پرداخت و گفت: «قصه و نمایش شبیه به رادیو و تلویزیون‌اند. در اولی شنوایی و تخیل حاکم است و در دیگری تصویر. با این نگاه است که باید توجه داشت به کارگیری ابزار در صحنه به معنای حذف ابزارهای فردی نیست. آنچه که در قصه‌گویی از آن به عنوان ابزار یاد می‌شود میمیک صورت، حرکت بدن، موسیقی‌های غیرضبطی و زنده است. وقتی از ابزار صحبت می‌کنیم منظور شال و جیب و وسیله‌ای کوچک است.»
روستاپور با بیان این‌که «امسال برای نخستین بار بود که قصه‌گویان امکان یافتند از ابزار در قصه‌گویی استفاده کنند.» ادامه داد: به همین دلیل بود که برخی آثار به نمایش نزدیک شد و تصویر اشیای صحنه جای تخیل را گرفت. تصور می‌کنم باید در این شیوه‌نامه تعاریف موجود و مرزهای نمایش و قصه‌گویی تعریف شود.»
وی به ضعف داستان‌های برخی از شرکت کنندگان نیز اشاره کرد: «متاسفانه داستان‌های واحد زیادی را شنیدیم. تصور می‌شد که منابع ثابتی وجود دارند و قصه‌گویان، حاضر به جست‌وجو نشده‌اند و در این میان اگر به ادبیات کهن هم مراجعه کرده‌اند، انتخاب آنها ادبیات فکاهی و غیرآموزنده بود که صرفا در دوره‌ی خود کاربرد داشته است.»
وی بر آموزشی بودن قصه اشاره کرد: «در قصه‌گویی هر لحظه باید پیامی داشته باشیم و داستان را جذاب کنیم. این مساله‌ای بود که نقطه‌ی ضعف خیلی از شرکت‌کنندگان محسوب می‌شد. بیان نکته‌های تربیتی در داستان مهم است و این امر هم در برخی آثار دیده نشده بود. در این میان می‌شد به منابع قدیمی همچون بوستان، گلستان و متون قابل تامل ادبیات فارسی مراجعه کرد.»
این مجری شناخته شده‌ی حوزه‌ی کودک و نوجوان تاکید کرد: «بر خلاف بازیگران نمایش، دست قصه‌گویان باز است. آنها می‌توانند از هر چیزی سخن بگویند و مرزهای تخیل را بشکنند و مخاطب آنها همه چیز را باور خواهد کرد. اما بازیگر به صحنه و سناریو وابسته است و باورپذیری داستان او مهم است. این یکی دیگر از تفاوت‌های دو هنر است. بر خلاف آن‌که تصور می‌شود مرزهای این دو سخت شناخته می‌شوند، اما تفاوت‌های آنها قابل تحلیل است.»
این داور جشنواره که مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته نمایش عروسکی دریافت کرده است، در پایان سخنان خود گفت: «برگزاری دوره‌های آموزشی برای قصه‌گویان ضروری است. در این شرایط است که قصه‌گویان می‌توانند به اجراهای بین‌المللی نزدیک شوند. پیشنهاد می‌کنم که در دوره‌های بعد و پس از انتخاب‌های دور اول برای این برگزیدگان کارگاه‌هایی برگزار شود. نقد جدی آثار و تغییر در شیوه‌های اجرا مستلزم پیشرفت این آثار است و با برگزاری دوره‌های یک روزه‌ی پیش از مسابقه تاثیری را بر این قصه‌گویان و قصه‌ها نخواهیم دید.»
بیست‌ویکمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هم‌زمان با شب یلدا برگزار می‌شود.
