کودکی بی بهانه دوست داشتن است
بهروز سپیدنامه

در تمامی فرهنگ‌های بشری، «کودکی» مهم‌ترین و زیباترین دوران است و «بازگشت به کودکی» راه برون رفت از بحران‌های معرفتی و رذایل اخلاقی است. کودکی، مظهر پاکی و بی آلایشی است. نمودی از سخاوت و بخشندگی و بی بهانه دوست داشتن است.
 
به نغمه درآمدن کودک درون، آرمان بسیاری از شاعران و هنرمندان است که در امواج نوای آن، به آفرینش آثاری بپردازند که چون پروانه  بر گلبرگ دل‌ها می‌نشینند. 

کودکی، دوران غم‌های کوچک به سادگی افتادن دکمه‌ی لباس و کُند شدن مداد رنگی است. دوران شادی‌های عمیق از دیدن اوج گرفت بادبادک‌هاست. دوران دلواپسی‌های کوچک تمام شدن صفحات دفتر نقاشی است. 

کودکی رؤیای گمشده‌ی ما در لابلای اوراق تقویم‌های باطله است اما می‌توان دوباره آن را از نو نوشت. می‌توان دوباره آن را سرود و چون سیب رسیده‌ای از شاخه‌ها ربود. 

و کودکان ما، شعرهای ناسروده‌ای هستند که باید با زیباترین واژه ها و تعابیر آن‌ها را سرود و در گوش زمان به پژواک نشست. با مداد رنگی لبخند کودکان ما، خاطرات سیاه و سفیدمان رنگی تازه می‌گیرند و بهار دست‌افشان می‌شود. 

در دنیای بی مسمای ارتباطات، از نگاه نجیب و لبخند ساده کودکانمان غافل نمانیم