به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، مصطفی رحماندوست نویسنده و شاعر کتاب‌های کودک و نوجوان و داور بخش «ملی» بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با اشاره به اینکه جشنواره قصه‌گویی مثل بچه اوست و ۲۳ سال پیش از برگزارکنندگان اولین دوره جشنواره بوده است، مطرح کرد: یک روز با محسن چینی‌فروشان که زمانی مدیرعامل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود، نشسته بودیم و با هم گپ می‌زدیم تا اینکه به فکر برگزاری جشنواره قصه‌گویی افتادیم. او پیگیری کرد و جشنواره به راه افتاد.
وی ادامه داد: این جشنواره در ابتدا برای مربیان کانون بود و در حاشیه آن از پیران قصه‌گو هم دعوت کردیم، یعنی به مربیان گفتیم اگر پیر قصه‌گویی را در شهری که هستند، می‌شناسند از او برای حضور در جشنواره دعوت کنند. البته آن زمان مسابقه میان مربیان کانون برقرار بود و پیران قصه‌گو مسابقه نداشتند و همه برنده بودند. حتی به یاد دارم آن زمان جایزه برگزیدگان خانم دو دست مانتو و هدیه برگزیدگان مرد یک دست کت و شلوار بود.
داور بخش «ملی» بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی با اشاره به اینکه هزار امید برای این جشنواره از زمان تاسیس آن داشته است، مطرح کرد: خوشبختانه بسیاری از امیدها و بالاتر از آن تحقق پیدا کرده است، حتی به ذهنم نمی‌رسید در دوره‌ای بخش زبان اشاره و ۹۰ ثانیه‌ای را به جشنواره اضافه کنیم.
رحماندوست با اشاره به اینکه خوشبختانه قصه‌گویی یک موضوع جا افتاده در کشور ماست، مطرح کرد: من در طول این سال‌ها درباره قصه‌گویی نوشتم، خواندم و درس دادم. خوشبختانه قصه‌گویی یک موضوع جا افتاده در دنیا و در کشور ماست. سال گذشته در جشنواره آرزو کردم آکادمی قصه‌گویی البته نه به معنای دانشگاه بلکه به همان صورت که در دنیا قصه‌گویان گرد هم می‌آیند و آکادمی قصه‌گویی را به وجود می‌آورند، در ایران هم راه‌اندازی شود، اما هنوز این اتفاق رخ نداده است.
وی درباره لزوم آموزش به قصه‌گویان توضیح داد: بخش‌های مختلف جشنواره زیاد شده اما نوع اجراها با اجراهای ۱۵ سال پیش فرق زیادی نکرده است که این موضوع به آموزش باز می‌گردد. شاید لازم باشد این جشنواره در سال آینده فن قصه‌گویی را به مربیان آموزش دهد تا از یکنواختی خارج شویم چراکه در جشنواره‌های بین‌المللی قصه‌گویی ۱۰ قصه‌گو با ۱۰ شیوه متفاوت داستان خود را نقل می‌کنند. شایسته است این آموزش اتفاق بیفتد و در سال‌های آینده شاهد شیوه‌های اجرایی مختلف قصه‌گویان باشیم.
این نویسنده کتاب‌های کودک و نوجوان با اشاره به اینکه تهیه فیلم و کتاب آموزشی کار کانون است چراکه مدعی گسترش کتابخوانی برای بچه‌هاست، عنوان کرد: امروزه ثابت شده است که قصه‌گویی پایه گسترش مطالعه است یعنی اگر قصه‌گویی گسترش پیدا کند، مطالعه زیاد می‌شود پس کانونی که بیش از هزار کتابخانه در سراسر کشور برای بچه‌ها دارد، باید فیلم‌ها و کتاب‌هایی برای قصه‌گویی تهیه کند، اما نباید این نکته را فراموش کرد که قصه‌گویی فنی‌ست که باید چهره به چهره تدریس شود. پیشنهاد من این است که استان به استان مربیان و غیرمربیان را جمع کنند تا به آن‌ها آموزش دهند.
رحماندوست در پاسخ به این پرسش که آیا منابعی برای آموزش قصه‌گویی وجود دارد یا نه، گفت: سال‌های اول پس از پیروزی انقلاب من عضو هیات مدیره کانون پرورش فکری بودم و به یاد دارم در آن زمان ما به مربیانمان یک سری فنون جدید آموزش می‌دادیم. من موظف بودم قصه‌گویی یاد بدهم در حالی که چیزی نمی‌دانستم، اما کم کم از مربیان کانون یاد گرفتم که چه چیزهایی را باید درس بدهم. بر این اساس اولین کتاب قصه‌گویی تالیفی را در ایران با نام «قصه‌گویی: اهمیت و راه و رسم آن» نوشتم و اول کتاب هم اشاره کردم که این را از مربیان کانون یاد گرفتم، اما چهار، پنج بار که چاپ شد احساس کردم بسیار کار دارد و ابتداییِ ابتدایی است، پس از ناشر خواهش کردم دیگر چاپ نکند.
وی افزود: پس از آن چندین کتاب قصه‌گویی خارجی خریدم و به کانون دادم که مترجمان زیادی کتاب‌ها را گرفتند و چاپ کردند. فکر می‌کنم در حال حاضر بیش از ۲۰ تا ۳۰ کتاب قصه‌گویی به زبان فارسی ترجمه و تألیف داریم.
داور بخش «ملی» بیست‌وسومین جشنواره قصه‌گویی در ادامه با اشاره به اینکه باید مقدمات رفتن قصه‌گویان برتر به جشنواره‌های جهانی فراهم شود، عنوان کرد: در ابتدا باید به دنبال تشکیل آکادمی قصه‌گویی باشیم و برای قدرتمند شدن آن تلاش کنیم تا بتوانیم با آکادمی‌های قصه‌گویی در جهان که هفت تا هشت آکادمی هستند، ارتباط بگیریم؛ اینگونه قصه‌گویان برجسته می‌توانند در دنیا قصه‌گویی کنند. حضور در جشنواره‌های خارجی بار آموزشی خوبی دارد و حسن این اتفاق این است که دوستان هم به نقص‌های خود پی می‌برند و هم اگر افتخاری بیافرینند برای کشور است، پس بهتر است مقدمات رفتن قصه‌گویان برتر را به جشنواره‌های جهانی فراهم کنیم.
رحماندوست در پایان خاطرنشان کرد: باید تلاش کنیم این جشنواره از بین نرود. خوشبختانه تا به الان کسی به کانون نیامده است که بخواهد این جشنواره را تعطیل کند، پس امیدوارم جشنواره قصه‌گویی ادامه پیدا کند و دوره پنجاهم آن برگزار شود. از سوی دیگر اگر بتوانیم شعبه‌هایی را برای این جشنواره باز کنیم، به عنوان مثال مادران قصه‌گو که یک بار اتفاق افتاده است، قصه‌گویی در مدارس و... اتفاق خوبی است، چراکه قصه‌گویی فقط قصه‌گویی نیست بلکه فواید عجیب و غریب و بسیاری دارد.
بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی صبح روز ۲۵ آذر ۱۴۰۰ در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز به کار کرد و تا روز ۳۰ آذر ادامه دارد.
