به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، آیدین مهدی‌زاده‌تهرانی دبیر این نشست با بیان اینکه استفاده از اسباب‌بازی و توجه به کودکان ملاک توسعه کشورها است، گفت: اگر کشورهای توسعه یافته را بررسی کنیم می‌بینیم که به آموزش کودکان و مساله بازی کودکان و اسباب‌بازی نگاه ویژه‌ای دارند.
دبیر هفتمین جشنواره ملی اسباب‌بازی تصریح کرد: اگر اقتصاد صنعت اسباب‌بازی را مرور کنیم با یک اقتصاد ۱۰۰ میلیارد دلاری در سال‌های اخیر مواجه خواهیم شد که کشورهای توسعه یافته سهم معنی داری با توجه به توسعه یافتگی خود دارند.
مهدی‌زاده در ادامه گفت: ایران در میان کشورهای تولید کننده سهم اندکی ندارد، با اینکه در آمار منتشر شده صحبت از سرانه مصرف پایین اسباب‌بازی در کشور است اما اینقدرها که فکر می‌کنیم شرایط اسباب‌بازی در ایران بد نیست.
وی تاکید کرد: مصرف اسباب‌بازی در ایران از قرن ۲۱ وارد فضای جدید شد این هم به دلیل این است که دنیا از نظر اقتصادی وضعیت بهتری دارد و باعث می‌شود که کشورهای کمتر توسعه یافته و یا در حال توسعه نیز پیشرفت خوبی داشته باشند.
دبیر هفتمین جشنواره ملی اسباب‌بازی با بیان اینکه جهش اساسی در این حوزه از ۷ سال گذشته آغاز شده است، تصریح کرد: مساله بسیار جالب این است که با شروع اولین جشنواره اسباب‌بازی این جهش آغاز شده، البته به این معنی نیست که این جشنواره باعث این جهش شده اما باید بپذیریم که بی‌تاثیر هم نبوده است.
مهدی‌زاده اضافه کرد: این تولد مصرف دوباره بازی‌ها و افزایش سرانه اسباب‌بازی -که از سال ۹۳ شکل گرفت- را می‌توان مصادف با سخنرانی آخر سال ۹۲ مقام معظم رهبری دانست که اهمیت اسباب‌بازی در بین مسوولان شناخته شد.
وی گفت: چه دلمان بخواهد چه نخواهد سهم کشور چین در صنعت اسباب‌بازی بسیار بالاست و دلیل آن وجود کارخانه‌های بزرگ در این کشور است حتی در همه دنیا کشورها به دلیل نیروی ارزان و دقت، تمایل به تاسیس کارخانه در این کشور دارند.
دبیر هفتمین جشنواره ملی اسباب‌بازی افزود: افرادی که سابقه فعالیت در حوزه اسباب‌بازی را داشته باشند می‌دانند که جهش این صنعت از کشور هنگ‌کنک و با سرمایه‌گذاری کشور انگلستان آغاز شد و انگلستان به عنوان کشور مقدم در صنعت اسباب‌بازی تصمیم گرفت تمام کارخانه‌های خود را در هنگ‌کنگ تاسیس کند.با توجه به اینکه چین نزدیک به هنگ‌کنگ قرار داشت این صنعت را گرفت و در این راستا آمریکا نیز کارخانه‌های خود را در این کشور تاسیس کرد.
وی در ادامه خاطر نشان کرد: در بحث سرانه مصرف، کشور استرالیا در رتبه اول قرار دارد و آمریکا دو پله پایین‌تر واقع شده و کشور ایران نیز در رتبه دهم این رتبه‌بندی قرار دارد.
مهدی‌زاده در رابطه با تقسیم این تجارت ۱۰۰ میلیارد دلاری گفت: کشور ایران از نظر جمعیت و پهناوری در رتبه هجدهم قرار دارد و بنا به وجود ۱۸۰ کشور در جهان باید سرانه ۱۰ درصدی تولید را داشته باشد اما اگر بخواهیم با توجه به منابعی مثل پتروشیمی، فلزات و دیگر منابع معدنی آن را مورد بررسی قرار دهیم باید سهم بیشتری از تولید را به خود اختصاص دهیم.
وی تاکید کرد: آمارهایی که ستاد مبارزه با کالا در بهمن استحصال کرده نشان می‌دهد که گردش مالی صنعت اسباب‌بازی چیزی حدود ۱ میلیارد دلار بوده که نسبت به جمعیت منطقی است و این نشان می‌دهد که ما در صنعت اسباب‌بازی در جایگاه بدی قرار نداریم و از جامعه نرمال خارج نیستیم و در جریان جامعه جهانی قرار داریم.
دبیر هفتمین جشنواره ملی اسباب‌بازی تصریح کرد: ما اگر بخواهیم توسعه یافتگی خود را نشان دهیم باید در عرصه تولید اسباب‌بازی جهش خوبی داشته باشیم و این روند از ۴ سال گذشته آغاز شده و بازارهای داخلی نشان داده‌اند که این موضوع مهمی برای آنهاست.
مهدی‌زاده افزود: اگر چین را از نمودار صادرات حذف کنیم در بحث صادرات جز ۱۰ کشور اول دنیا هستیم.
وی همچنین در مورد کیفیت گفت: در حال حاضر کیفیت، دیگر دغدغه ما نیست زیرا تا اندازه زیادی به شرایط مطلوب رسیده‌ایم البته مشکلاتی هم وجود دارد اما الان نیاز به طراحی داریم.
دبیر هفتمین جشنواره ملی اسباب‌بازی در پایان خاطر نشان کرد: اقتصاد اسباب‌بازی در ایران صنعت نوپایی است و تا زمانی که این اقتصاد چند وجهی، راه حل محور و اشتغال‌زا را نپذیریم و از کشورهای دیگر یاد نگیریم درحال فرصت‌سوزی هستیم.
آمادگی سازمان توسعه تجارت برای کمک به تسهیل صادرات اسباب‌بازی
در ادامه این نشست مشاور معاون توسعه صادرات کالا و خدمات سازمان تجارت با بیان اینکه خیلی خوشحالیم که مسوولان و فعالان صنایع اسباب‌بازی برای توسعه صادرات این صنعت با عزم و اراده جدی تصمیم گرفته‌اند، گفت: حضور این صنعت در بازارهای جهانی و ماندگاری آن نیاز به حمایت صاحبان صنایع، بخش خصوصی و حمایت‌های دولتی دارد.
پروانه طهماسبی در رابطه با شتاب‌دهنده‌ها که به کمک صادرات و تجارت خواهند آمد، گفت: در بخش صادرات نکاتی وجود دارد که بنگاه‌های تولیدی باید آن را لحاظ کنند. در رویکرد شتاب دهنده صادرات، مولفه‌هایی برای شاخص ارزیابی بنگاه‌های تولیدی مورد بررسی قرار می‌گیرد به طور مثال بنگاه‌ها برای حضور در بازارهای جهانی و صادرات احتیاج دارند تا استانداردهای لازم را مطالعه کنند اما این استانداردها را نمی‌دانند. این شتاب دهنده‌ها به آنها آموزش می‌دهد که اگر قرار است در نمایشگاهی شرکت کنند و به صورت حضوری با افراد در ارتباط باشند باید قانون مذاکره را بدانند، به زبان انگلیسی مسلط باشند و اصول قرارداد نویسی را یاد بگیرند و اینکه ندانند چگونه در آن نمایشگاه شرکت کنند که فقط نقش گردشگر نداشته باشند.
وی افزود: مجموعه‌ای از فعالیت‌ها و کارهایی است که در این زمینه بنگاه‌ها باید یاد بگیرند و فقط بحث تجربه مطرح نیست بلکه بحث همراهی کردن آموزش است و این پیش شتاب دهنده‌ها مجموعه فعالیت‌ها را برای بنگاه تعریف می‌کند.
طهماسبی تاکید کرد: رویکرد شتاب دهنده صادرات رویکردی است که مورد حمایت سازمان توسعه تجارت، مرکز بین‌المللی تجارت و خود ITC و TPO30 بنگاه را در حوزه‌های مختلف انتخاب می‌کند که ماژورهای شتاب‌دهی را تعریف کنند و آنها را به صادر کننده تبدل کنند و این رویکرد یکی از جدیدترین رویکردهایی که برای توسعه صادرات بنگاه‌ها و توانمندسازی بنگاه‌ها در صنعت در نظر گرفته شده است.
وی گفت: امیدواریم صاحبان صنایع اسباب‌بازی بتواند از این رویکرد استفاده کنند و سازمان توسعه و تجارت ایران این آمادگی را دارد تا اگر اراده‌ای وجود داشته باشد از موضوع حمایت کند. حمایت‌های ما شامل کار کارشناسی و دانش فنی است و امیدواریم اگر بودجه اجازه بدهد بتوانیم حمایت‌های مالی نیز انجام دهیم.
برای ارایه طرح و برنامه خود از هیچ چیزی نترسید
فابیو گواریچی طراح و استاد در زمینه رساندن ایده به محصول از ایتالیا نیز سخنران نشست تخصصی هفتمین جشنواره ملی اسباب‌بازی بود.
گواریچی با بیان اینکه در بحث طراحی و تولید شکاف عمیقی بین صنعت و طراحان وجود دارد، گفت: دیدی که طراح روی کار خود و دیدی که صنعت‌گر روی یک محصول دارد بسیار متفاوت است.
وی افزود برای اینکه این شکاف را کم کنیم باید طراح به سمت مخترع شدن برود و تنها کسی نباشد که ایده خوب و عالی دارد بلکه خودش به سویی برود که منحصر به فرد باشد.
این طراح در ادامه گفت: ۶گام در به‌ثبت رساندن محصول همچنین تفاوت طراح و مخترع وجود دارد که در گام اول می‌توان به انتخاب ایده اشاره کرد. یعنی ایده‌ای را انتخاب کنیم که ارزش وقت و تلاش را داشته باشد. حال تفاوتی که در این بین در دید طراح و مخترع وجود دارد این است که طراح متمرکز می‌شود روی خود ایده و آن ایده ثابتی است که به ذهنش رسیده و دوستش دارد اما مخترع به مصرف کننده فکر می‌کند و اینکه ایده من چه تاثیری برای مصرف کننده خواهد داشت.
گواریچی افزود: گام دوم ارزیابی، بازار است و فرد مخترع حالت‌های مختلف را بررسی می‌کند تا به موردی برسد اما در دید طراحانه به یکباره طرح اولیه خود را ارایه می‌دهد و از بازار خبری ندارد.
از نگاه این طراح ایتالیایی در گام سوم مخترع کل طرحی را که دارد ارایه نمی‌دهد و به صورت گام به گام و با توجه به اینکه کمپانی و یا سازمان مقابل آن کیست به صورت جزیی آن را مطرح می‌کند تا بتواند بازخورد بگیرد. اما طراح، تمام ایده خود را به یکباره ارایه می‌کند.
گواریچی تصرح کرد : در گام چهارم باید از طرح خود حفاظت معنوی و آن را ثبت کنید تا از حقوق تجاری آن بهره ببرید. همچنین در گام پنجم از مدیر برنامه استفاده کنید چرا که معمولا طراح‌ها خودشان وارد عمل می‌شوند و امکان دارد با دایره محدودی از کمپانی‌ها بتوانند ارتباط بگیرند و یا اینکه اصلا مدیران آنها را نپذیرند.
وی گام پایانی را مذاکره بر سر حق و حقوق طرح دانست و افزود: مخترع طرح خود را ثبت می‌کند و تمامی آن را نمی‌فروشد تا بتواند بهره بیشتری از نظر مالی ببرد.
گواریچی در پایان گفت: شما به عنوان طراح و مخترع همیشه باید بدانید که طرح خود را چگونه ارایه دهید و اصلا نترسید اما ابعاد کار خود چه مثبت و چه منفی را پیدا کنید و بازخورد کارهای خود را بگیرید.
