نغمه دانش آشتیانی
پُر بیراه نیست اگر بگوییم یکی از معتبرترین جشنوارههای سینمایی ایران، «دوسالانه پویانمایی تهران» است که سیزده دوره در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار شده است و امید میرود سالهای سال با همین نظم و ثبات برگزار شود تا انیمیشن ایران پشتش همچنان به این رویداد تخصصی و تاثیرگذار گرم بماند. اما جشنواره پویانمایی تهران فقط برای فعالان این عرصه در ایران به عنوان رویداد مهمی شناخته نمیشود بلکه در آنسوی مرزها از کشورهای صاحب انیمیشن تا آنهایی که هنوز در این هنرصنعت نوپا محسوب میشوند، آنقدر مهم و با اعتبار است که هم دوست دارند آثارشان در این رویداد به نمایش درآید و از آن جایزه ببرند هم اغلب دعوت دبیرخانه و دبیر جشنواره را اجابت میکنند و با شوق به ایران میآیند.
اعتبار جهانی دوسالانه پویانمایی تهران در حالی به دست آمده است که بسیاری از جشنوارههای سینمایی کشورمان پس از سالها برگزاری هنوز نتوانستهاند به چنین ثباتی برسند و به ویژه در بخش بینالملل خود موفق عمل نکردهاند، ولیکن اگر بخواهیم رمز موفقیت جشنواره پویانمایی تهران را که به نام کانون ثبت شده است، بررسی کنیم بدون شک نمیتوان داشتن دبیرخانه ثابت و اعتماد به دبیری که بنیانگذار آن نیز است، نادیده گرفت.
دوسالانه پویانمایی تهران از اولین دوره تاکنون به دبیری محمدرضا کریمی صارمی برگزار شده و از نقاط قوت و شناسنامه آن این است که از ابتدای هر دوره کارهای دوره بعدی آن کلید خورده است. اگر شما هم از آنهایی باشید که سری به این جشنواره زدهاید و میزنید در تبلیغات محیطی در هر دوره چشمتان به بنرهایی افتاده است که زمان و مکان دوره بعدی را اطلاعرسانی کرده است؛ امری که در رویدادهای مشابه نایاب و یا کمیاب است.
از دیگر نقاط قوت جشنواره پویانمایی تهران داشتن دبیرخانه ثابت است که اغلب همکاران آن نیز در طول سالهای برپایی همراه آن بودهاند و هر یک از آنها تبدیل به کارشناسی شدهاند که به چم و خم مسیر آگاهند و به قول معروف لازم نیست هر دوره همه چیز را از ابتدا اختراع کرد!
در کنار برخی نقاط قوت جشنواره که برشمرده شد، میتوان به تاثیر آن بر فضای انیمیشن کشور از فضای علمی و آموزشی گرفته تا تولید و پخش اشاره کرد. در کنار فیلمسازان جوانی که امید دارند آثارشان در جشنواره به نمایش درآید و رقابت کند تا به بازار انیمیشن ایران و جهان معرفی شوند حتی پیشکسوتان و افراد صاحب نام انیمیشن کشور نیز از حضور آثارشان در دوسالانه پویانمایی تهران استقبال میکنند. همچنین جامعه دانشگاهی انیمیشن هم غالبا حضور فعالی در این رویداد دارد و نشستها و کارگاههای جشنواره با درجه علمی بالا برگزار میشوند.
با گذشت هر دوره از جشنواره و همچنین درک سازمانها و نهادها از اهمیت انیمیشن، آنها نیز از جشنواره استقبال بیشتری میکنند و ضمن حضور و مشارکت در جشنواره سعی میکنند در مسیر تولید از خروجی جشنواره بهرهمند شوند.
حال که سیزده دوره از عمر دوسالانه پویانمایی تهران میگذرد و میتوان نقاط قوت و ضعف آن را احصا کرده و به تحلیل و بررسی آن پرداخت، امید میرود تصمیمگیران و سیاستگذاران کلان فرهنگی در کشور حمایت بیشتری از این رویداد داشته باشند و هر دوره آن با امکانات بیشتر و شرایط بهتری برگزار شود.