به گزارش اداره کل روابط‌عمومی و امور بین‌الملل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در این نشست، ابوالفضل رازانی منتقد پویانمایی و پیش‌کسوت سینما و انیمیشن گفت: همه، مشکلات پویانمایی را می‌دانند. بعد از 56 سال کار کردن، در حالت انفعال هستیم. جامعه ما در دوران گذر از یک جامعه سنتی به صنعتی است اما ما این دوره را پشت‌سر نگذاشتیم و هر جا می‌رویم برای برنامه‌ریزی‌ها التهاب داریم. برنامه‌ریزی‌‌هایی که با تغییر مدیران تغییر می‌کند.
وی درباره دوران طلایی پویانمایی در ایران عنوان کرد: یک نقطه طلایی اواخر دهه 40 و 50 در زمینه تولید پویانمایی داشتیم. در آن دوره نورالدین زرین‌کلک، مرتضی ممیز و برخی دیگر دور‌ هم جمع شدند و نقطه شروعی برای کار پویانمایی حرفه‌ای در ایران بود. در آن زمان این دوستان به این اهمیت نمی‌دادند که فیلم مربوط به چه کسی است و تمام تلاش خود را به صورت گروهی و جمعی انجام می‌دادند و این می‌تواند در پویانمایی امروز بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
وی افزود: نیروی انسانی ما خلاق و با انرژی رو به جلو هستند. ما نیازمند سازماندهی این نیروی بزرگ انسانی هستیم. باید برای هنرمندان پویانمایی شناسنامه کاری بسازیم و آن‌ها را در تشکیلاتی قرار دهیم که بتوانند کار به دست بیاورند.
وی در پایان صحبت‌های خود گفت: ما پخش‌کننده، تولید‌کننده و توزیع‌کننده نداریم. هیچ سرمایه‌ای بزرگ‌تر از این نیروی انسانی نیست که می‌توانیم از آن استفاده کنیم. رفع این مشکلات نیاز به همت و اراده دارد.
سیدعلیرضا گلپایگانی در ادامه این نشست با اشاره به تولیدات تلویزیونی عنوان کرد: علت اهمیت پویانمایی تلویزیونی تعدد و وسعت درگیری در تولیدات تلویزیونی است که باعث تربیت نیروهای متخصص بیشتر و بالا رفتن دانش فنی پویانمایی می‌شود. رونق، اشتغال‌زایی و حجم بالای گردش‌گری در تولیدات پویانمایی به چشم می‌خورد. آشنا کردن مخاطب ایرانی با قصه‌ها و شخصیت‌های ایرانی از طریق تلویزیون صورت می‌پذیرد. پویانمایی تلویزیونی می‌تواند به طور گسترده با مخاطبان ارتباط برقرار کند.
وی افزود: برای رونق سبک تلویزیونی، بودجه کم است و مدیریت‌ها تغییر می‌کند. بهتر است شبکه‌های دیگر، پویانمایی کودک پخش کنند و این تنها محدود به شبکه دو نشود. ایجاد بازارهای جدید برای پویانمایی تلویزیون می‌تواند مفید باشد. مدیران ما برنامه طولانی مدتی برای هنر پویانمایی نداشتند. مدیران مرکز صبا باید اجازه دهند که حق پخش خارجی کارها در اختیار تهیه کننده‌ها قرار گیرد. شرکت‌ها می‌توانند کنار هم جمع شوند و یک انجمن تشکیل دهند.
این منتقد پویانمایی یادآور شد: حضور در شبکه نمایش خانگی باعث می‌شود که کیفیت کار تهیه‌کننده پایین نیاید، هرچند مخاطب این آثار را نبیند اما این بازار رونق پیدا می‌کند. ما برای مخاطبان ذائقه‌سازی نکردیم تا به راحتی به سینما بروند.
گلپایگایی عنوان کرد: ما صرفاً پویانمایی را برای کودکان ساختیم و اجازه دهید سریال‌های بلندتر برای بزرگ‌سالان تولید کنیم.‌ ما در شبکه‌های دیگر پویانمایی، پویانمایی اجتماعی را به وجود آوردیم. امیدوارم این‌ها مقدمه‌ای برای تولید کارهای بلند سینمایی باشد.
وی افزود: در ژاپن هیچ سریال پویانمایی تولید نمی‌شود مگر محبوبیت آن در مجله‌های مصور امتحان شده باشد. بازار تولیدات هنری ما محدود است و بزرگ‌ترین ظرفیت اشتغال‌زایی در تلویزیون است که آدم‌های هنری از داخل آن بیرون می‌آیند.
معین صمدی کارگردان فیلم‌های پویانمایی نیز درباره پویانمایی مستقل در ادامه توضیح داد: پویانمایی درحال تک قطبی شدن است‌ و‌ استودیوهای کوچک درحال فروپاشی هستند. استودیوهای بزرگ نیروهای استودیوهای خوب را می‌گیرند و عده‌ای آدم را جمع می‌کنند و حقوق می‌گیرند و این‌طور استودیوهای کوچک از بین می‌رود. بزرگ‌ترین سرمایه ما نیروی انسانی است و کشورهای بزرگ میلیاردها دلار برای آن هزینه می‌کنند.
در ادامه محمد ابوالحسنی نیز گفت: باید مشتری‌های جدیدی برای صنعت پویانمایی پیدا کنیم و تنها تولیدکنندگان پویانمایی داخلی مثل مرکز صبا و مرکز گسترش سینمای مستندو تجربی مشتری آن نباشند. علاوه‌ بر‌این می‌توانیم به صنایع مکمل پویانمایی مثل بازی رایانه‌ای روی بیاوریم و ایجاد مرکز رشد صنعت پویانمایی می‌تواند کارساز باشد.
بهرام عظیمی کارگردان سینما و انیمیشن نیز در ادامه تشریح کرد: خیلی از مدیران ما در حوزه‌های فرهنگی غیرمتخصص هستند و ما همیشه منتظر مدیران با تخصص حوزه‌ی کاری خود هستیم. ما پویانمایی دینی بسیاری هم تولید کردیم که آثار با کیفیت میان آن‌ها کم دیده می‌شود. تعدادی بچه‌های حرفه‌ای پیش افرادی کار می‌کنند که اثر پویانمایی را نمی‌شناسند و فقط می‌دانند برایشان درآمدزاست.
امیرسحرخیز یکی دیگر از حاضران در جمع بیان کرد: در سینمای زنده الان با رقم کمتر از 800 میلیون کار سینمایی تولید نمی‌شود. باید بخش ناموفق سینمای زنده را صرف پویانمایی کرد. البته این سؤال مطرح می‌شود که چرا از بین 100 فیلم که برگشت مالی ندارد، نمی‌شود بخشی از آن را صرف پویانمایی سینمایی کرد.
بابک نکویی نیز با اشاره به تغییر دیدگاه‌ها در زمینه پویانمایی گفت: وضعیت پویانمایی خوب نیست اما باید دیدگاه‌مان را نسبت به این محصول تغییر دهیم. بودجه‌ها در حال کم شدن است و باید در یک زمان هزار دقیقه‌ای تقسیم شود. مدیران به پویانمایی به شکل جریانی که باید از آن حمایت شود، نگاه می‌کنند. باید از شرایطی که امکان درآمدزایی از این صنعت وجود دارد، حمایت کنیم. در هند و ژاپن پویانمایی یکی از صنایع درآمدزا است. باید نگاه‌مان تغییر کند. تا از این وضعیت نجات پیدا کنیم.
امیرمحمد دهستانی دیگر صاحب‌نظر حوزه پویانمایی گفت: هر چه‌قدر دانشجوی خوب تربیت کنیم تا بحث تولید حل نشود، نمی‌توانیم به بچه‌ها توصیه کنیم کار کیفی انجام دهند. این تناقض همیشه با خودم همراه بوده است. الان درهایی برای حمایت از پایان‌نامه‌های دانشجویی به وجود آمده است.
وی افزود: پویانمایی ایران پرنده قفسی است که تکلیف‌هایی برایش تعیین شده و امکان این وجود ندارد که به ناگهان درآن را بگشاییم و این موضوع باید به تدریج اتفاق بیفتد. نوآوری و هوای تازه با فضا و کارهای دانشگاهی رشد می‌کند. «شکرستان» یک کار هنری بود که به تدریج جای خود را میان مردم باز کرد.
سعید پوراسماعیلی معاون فرهنگی و آموزش انجمن سینمای جوان نیز بیان کرد: اگر بخش خصوصی توجیه شود که پویانمایی چه منافعی برایش دارد، به سمت آن می‌آید. بنابراین مسوولان باید متوجه منافع استفاده از این تکنیک برای خود شوند.
سعید زارع نیز در ادامه گفت: پویانمایی می‌تواند گردش مالی خوبی برای پویانمایان ایجاد کند. موشن گرافیک 10 سال در آمریکا تدریس می‌شود و در ایران کتابی در این حوزه ترجمه نشده است. گردش مالی پویانمایی در تبلیغات خیلی خوب است و بچه‌ها نمی‌توانند به راحتی در این حوزه‌ها فعالیت کنند. موشن گرافیک به زودی جای چاپ را می‌گیرد.
در ادامه اسماعیل شرعی عضو هیأت آسیفا توضیح داد: مسأله اساسی در جامعه ما تعویض مدیران است. مدیریت کلان فرهنگی ما برای فرهنگ، سیاست چند ساله تعریف نکرده است. متأسفانه مدیر جدید می‌خواهد از دوردست افراد را بیاورد، در صورتی که افراد متخصص اطراف آن‌ها هستند. به نظرم اکثر مشکلات ما مدیریتی است و این به ما و خانواده پویانمایی ضربه می‌زند.
وحید نصیریان در ادامه بیان کرد: جامعه ایران به طور کلی درگیر بحران است و چه‌طور باید انیماتورها وارد این حوزه نشوند. مشکل ما شخصی نیست بلکه کمی شاید به عمد ناامید کردن این گروه کوچک است. مساله این است که هرچقدر فقیرتر شدیم اما کیفیت‌ها بالا رفتند.
علیرضا حاجیان‌زاده مدیرعامل کانون پرورش فکری کودکان نیز در پایان این نشست گفت: این جلسه فرصت خوبی برای آشنایی با هنرمندان و شنیدن نکته‌های خوب آن‌هاست. کانون باید به دلیل سابقه درخشان در سینما و پویانمایی چه در زمینه تولید و چه حوزه حمایتی و ارتباط با تولیدکنندگان، نقش خود را بازیابی کند. کانون زمانی تولیدات قوی‌تری داشت و چند سالی است که حرکت کانون در این حوزه کندتر شده است. کانون باید در حوزه حمایت از تولیدکنندگان قوی عمل کند. به طور اساسی بخش‌های غیردولتی به دلیل شرایط جدید برای ورود به عرصه تولید، باید از حمایت دولت برخوردار شوند.
وی افزود: طی یک‌سال گذشته که به کانون آمدم، نشست‌هایی با بخش‌های غیردولتی برای حمایت و هم‌فکری با حوزه‌ها داشتیم. تقویت تولیدکنندگان از طریق هردو بخش خصوصی و دولتی با ایجاد تشکل و هم‌افزایی به جای موازی کاری صورت می‌پذیرد. نباید این نشست‌ها فقط به درددل متوقف شود بلکه به نظرم باید راه‌کارها به شکل پیشنهادهای مشخص‌تری به مسوولان ارایه شود.
حاجیان‌زاده یادآور شد: وقتی درباره بودجه صحبت می‌کنیم به دلیل موقعیت و محدودیت‌های مالی کانون می‌توانیم با مسوولان دولتی ارتباط برقرار کرده و پیشنهادهای مشخصی را پی‌گیری و تفاهم‌نامه‌هایی را تنظیم کنیم. ما حاضریم کمک کنیم و میزبانی این نشست‌ها را در کانون به‌ عهده داشته باشیم. قول می‌دهیم مطالبات پویانمایان را به بخش‌های دیگر منعکس کنیم و زبان این قشر برای بیان مطالبات و ایجاد شرایط بهتر باشیم.
در این نسشت مهدی باقری معاون تولید و رییس جشنواره، محمدرضا کریمی صارمی دبیر نهمین دوره جشنواره، محسن حموله مدیرکل روابط عمومی و امور بین‌الملل، مرتضی رزاق کریمی مشاور عالی مدیرعامل و سرپرست معاونت فرهنگی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و حسن‌آقا کریمی سرپرست امور سینمایی کانون حضور داشتند.
گفتنی است؛‌‌ نهمین جشنواره بین‌المللی پویانمایی تهران به همت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان از 17 اسفند کار خود را آغاز کرده است و روز 21 اسفند به کار خود پایان می‌دهد.