به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون «میریان نیلدا پونسه» قصه‌گوی آرژانتینی درباره‌ی آداب و فرهنگ این کشور در حوزه‌ی قصه‌گویی سخن گفت.
او با اشاره به این‌که کشورش قدمت فرهنگی کمتری نسبت به ایران دارد: «کشور من قدمت هزارساله‌ی مثل ایران ندارد اما قصه‌گویی خیلی وقت است در آن جریان دارد. در کشور من و در هر منطقه سبک خاصی برای قصه‌گویی وجود دارد.»
او درباره‌ی این شیوه‌ها و موضوع‌های قصه‌گویی توضیح داد: «در بوینس‌آیرس سبک آکادمیک و علمی مورد توجه قرار دارد و نویسنده‌ها امروزی‌تر می‌نویسند و با سبک‌های ادبی پیش می‌روند. در منطقه‌ای بین مرز برزیل و آرژانتین و پاراگوئه نقالی قصه‌ها جور دیگری است. روایت قصه‌های قدیم و سنتی در این منطقه متداول است. در جنوب آرژانتین و در مرز شیلی هم قبایلی هستند که هم سبک سنتی خود را حفظ کرده‌اند. اما بیشتر قصه‌های آن‌ها درباره‌ی طبیعت و حیوانات است.»
پونسه در ادامه گفت: «در شمال کشور ما و قبل از ورود اسپانیا اقوام اینکا حکم‌فرمایی می‌کردند، در این منطقه مردم هنوز سنت‌های خود را حفظ کرده‌اند و درباره‌ی آن دوران قصه می‌گویند.»
او به سبک‌های گفتاری در کشورش اشاره داشت و همین عامل را در تنوع بخشی قصه‌ها موثر دانست.
این قصه‌گو درباره‌ی آداب قصه‌گویی کشورش هم سخن گفت: «پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها این سنت را حفظ کردند و برای نوه‌هایشان و بچه‌های کوچکتر قصه می‌گویند. ولی آنان قصه‌های سنتی را بازگو نمی‌کنند، قصه‌های آن‌ها روایت خاطرات‌شان و مسایل روزمره و جاری زندگی است. اما در کنار آن‌ها قصه‌گویان جوان‌تر فعال هستند. آن‌ها هم دو شیوه برای قصه‌گویی دارند. موضوعی را انتخاب می‌کنند و بر اساس آن قصه می‌سازند یا با تکیه بر قصه‌های قدیمی در حفظ آن‌ها تلاش می‌کنند.»
او درباره‌ی توجه کشور ایران به کودکان سخن گفت و ادامه داد: «جشنواره قصه‌گویی با کیفیت بالایی برگزار می‌شود و تصور اولیه‌ی من درباره‌ی آن چنین نبود. این هزینه و تلاش برای ارائه‌ی اثری با کیفیت، قابل تقدیر است.»
پونسه که عضو یک گروه حقوق بشر است درباره‌ی گروه «قصه‌گویان هویت‌جو» توضیح داد: «این گروه با تمرکز بر 500 کودکی که در سال‌های جنگ خانواده‌ی خود را گم کردند و نام و فامیلی جدید پیدا کردند فعالیت خود را آغاز کرد . این گروه تلاش کرده است هویت این افراد را شناسایی کند و آن‌ها را به گذشته‌ی خود گره بزند. ما بر روی فرزندان این افراد که حالا حدود چهل تا چهل و پنج سال هم سن دارند، متمرکز شده‌ایم و برای آن‌ها هم قصه می‌گوییم.ما به بچه‌ها یاد می‌دهیم اهمیت شناخت هویت یعنی چه و آن‌ها دیدگاه ما را به خانواده‌هایشان منتقل می‌کنند. ما کشوری هستیم که به قصه‌گویی اهمیت می‌دهیم و حاضریم برای رسیدن به اهداف اجتماعی برای خود وقت بگذاریم.»
